Ο Ελληνικός λαός έχει περάσει πολλά ζόρια τα τελευταία χρόνια από τις αρχές των μνημονίων, έχει εξαπατηθεί, έχει συγχωρέσει, έχει δοκιμάσει νέα πρόσωπα, έχει εξ νέου εξαπατηθεί και είναι πολύ φυσικό να σιχτιρίζει πλέον τους “300 εκεί μέσα στη Βουλή” και μερικούς ακόμα στην Ευρωβουλή που σπανίως βλέπει και ακούει, ωστόσο όλους τους χρυσοπληρώνει.
Ωστόσο άλλο είναι ο Ελληνικός λαός -που στην πλειοψηφία του δεν σπούδασε ούτε πολιτική, ούτε κοινωνική μηχανική, ούτε Θεωρίες Παιγνίων, εκτός από τα λίγα χαρισματικά παιδιά μας, που τα “μορφώνουν” οι Αμερικάνοι για να είναι οι επόμενοι ηγέτες επιχειρήσεων και κομμάτων που θα δουλέψουν εις βάρος μας- και άλλο ο “σπουδαίος” δημοσιογράφος, αναλυτής και αρχισυντάκτης της Καθημερινής, Αλέξης Παπαχελάς.
Η Καθημερινή ήταν ανέκαθεν μια συντηρητική εφημερίδα, ωστόσο με κάποια σοβαρότητα τύπου ΝΥΤ ή WP, σε ό,τι αφορά στην ενημέρωση της, τουλάχιστον όσο ήταν στα χέρια της Ελένης Βλάχου, η οποία αντιστάθηκε στη Χούντα, έκλεισε την εφημερίδα κι αρνήθηκε να την ξανανοίξει παρά τις πιέσεις των δικτατόρων, γεγονός που την ανάγκασε να διαφύγει στο εξωτερικό. Η Βλάχου πούλησε την εφημερίδα το 1987 στον Γιώργο Κοσκωτά και την επόμενη χρονιά αγοράστηκε από τον Αριστείδη Αλαφούζο. Έκτοτε… αγνοείται η παλιά Καθημερινή, ενώ στον όμιλο Αλαφούζου ανήκει και ο ΣΚΑΪ, το χειρότερο κανάλι της χώρας και ο ομώνυμος ενημερωτικός ιστότοπος.
Διευθυντής της Καθημερινής, από το 2007, είναι ο Αλέξης Παπαχελάς. Ένα χρόνο μετά ξεκίνησε η παγκόσμια οικονομική κρίση, δύο χρόνια μετά μπήκαμε στα μνημόνια.
Τη δίνη των 13 βάναυσων ετών που έχουμε διανύσει ως τώρα, ολοκληρώνει σήμερα το έγκλημα στα Τέμπη. Το βαπόρι Μητσοτάκη βουλιάζει, κι ενώ ο ΣΚΑΪ παραμένεις πιστός -όσο ακόμα αυτό είναι δυνατόν- στην κυβέρνηση, ξαφνικά βλέπουμε έναν Παπαχελά να ασκεί κριτική. Ωστόσο… όχι στον Μητσοτάκη, αλλά σε σύσσωμο το πολιτικό σύστημα.
Πίσω από τις λέξεις, κρύβεται ο… Αλέξης
Δεν είναι ο Γιώργος, ο Γιάννης, η Γιάννα, η Μαρία… είναι Ο ΑΛΕΞΗΣ. Ο Παπαχελάς. Και δεν μιλάει θυμικά, ως αγανακτισμένος Έλλην πολίτης, αλλά χειραγωγικά, ως πολίτης του “κόσμου”, δηλαδή έχων επαφή με ξένα κέντρα.
Ας δούμε, λοιπόν τι λέει αυτός και οι λοιποί στη στήλη «απόψεις» της <Κ>:
Στις 05.03.2023 το ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ (ανυπόγραφο, που σημαίνει πιθανώς του αρχισυντάκτη) έχει τίτλο, Μετά το σοκ: Είμαστε μια ιδιαίτερη χώρα. Όταν συμβαίνει μια μεγάλη τραγωδία, σηκώνεται πολλή σκόνη και προκαλείται ασύλληπτος θόρυβος. Για λίγο. Μετά, το θέμα εξαφανίζεται από την επικαιρότητα. Η Δικαιοσύνη καθυστερεί απελπιστικά. Η κάθαρση αργεί και το θέμα ξεχνιέται. Το αρχικό σοκ ξεπερνιέται και κανείς, ούτε τα μέσα ενημέρωσης, δεν ελέγχει το αν ελήφθησαν μέτρα που διασφαλίζουν ότι η τραγωδία δεν θα επαναληφθεί. Ολοι βολεύονται. Ο κυνισμός και η αδράνεια επικρατούν κατά κράτος. Αυτή τη φορά πρέπει να βεβαιωθούμε ότι θα υπάρξει κάθαρση και απόδοση ευθυνών με ονοματεπώνυμο, αλλά και ότι πολύ γρήγορα θα υλοποιηθούν όσα πρακτικά και απολύτως αναγκαία δεν έγιναν τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Τα… 20 τελευταία χρόνια, πας πάνε προ μνημονίου; Όταν έκανα το 1996-7 τη διαδρομή Αθήνα – Βόλο – Αθήνα ΚΑΘΕ Σαββατοκύριακο με το τρένο, ήταν σκέτη απόλαυση. Χλιδάτα βαγόνια, φτηνό σχετικά εισιτήριο πρώτης θέσης, γκαρσόνι που σε σέρβιρε με τρέιλερ στο κάθισμα, ζεστό φαγητό από καλό εστιατόριο, καθαρά βαγόνια, άνεση κι απόλαυση στο ταξίδι. Από τα μνημόνια και μετά, ήρθε η κατάρρευση, μέχρι που η διαδρομή καταργήθηκε τελείως.
Πάμε παρακάτω.
Την ίδια μέρα, στις Απόψεις γράφει και ο Παπαχελάς:
- Γόρδιοι δεσμοί διαχρονικής ανεπάρκειας: Την ευθύνη για κάθε συστημική αποτυχία-τραγωδία φέρουν όσοι διοικούν τον τόπο την ώρα που συμβαίνει. Χωρίς συζήτηση. Πίσω όμως από την τραγωδία στα Τέμπη κρύβονται αμέτρητες νεοελληνικές παθογένειες. Πρώτα απ’ όλα, η διαχρονική ανεπάρκεια και φαυλότητα του πολιτικού συστήματος. Ο ΟΣΕ εξελίχθηκε σε μια τεράστια μαύρη τρύπα σπατάλης και κακοδιαχείρισης λόγω των πολιτικών και των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα για πάρα πολλά χρόνια. Διόριζαν χωρίς τέλος, ξόδευαν χωρίς αύριο και ποιος ξέρει τι άλλο… Η χώρα χρεοκόπησε λόγω και του ΟΣΕ. Ηλθε μετά η τρόικα, η οποία αποφάσισε ότι το ελληνικό πολιτικό προσωπικό δεν ενδιαφέρεται να τον εκσυγχρονίσει και επέβαλε σκληρές περικοπές σε προσωπικό και μισθούς. Από το ένα άκρο πήγαμε στο άλλο. Κατόπιν ήλθαν και οι Βρυξέλλες, οι οποίες αποφάσισαν να σπάσουν τον ελληνικό σιδηρόδρομο σε κομμάτια. Ενα σύστημα διαλυμένο έγινε ακόμη πιο μπερδεμένο με αλληλοεπικαλύψεις ευθυνών. Η ιδιωτικοποίηση δεν ήταν πανάκεια, γιατί η εταιρεία που αποφάσισε να επενδύσει στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ αντιμετώπισε την Ελλάδα σαν μια τριτοκοσμική χώρα ευκαιρίας. Μας… φλόμωσε σε δελτία Τύπου για το «Βέλος» που ποτέ δεν έπιασε (ευτυχώς μάλλον) τη διαφημιζόμενη ταχύτητα, αλλά στην πράξη λειτούργησε χωρίς επαγγελματισμό… κ.λπ
‘Οπα κύριε Παπαχελά. Η χώρα χρεοκόπησε λόγω και του ΟΣΕ; Και ήρθε η Τρόικα και αποφάσισε να κάνει περικοπές σε προσωπικό και μισθούς επειδή δεν τις έκαναν οι πολιτικοί; Προσοχή κύριε Παπαχελά γιατί θα σας πάρουν χαμπάρι οι φίλοι σας, τα Ελληνικά Hoaxes, και θα αρχίζει να πέφτει μαύρο στη στήλη.
Το φράγμα των 400 δισ. ευρώ, έσπασε τον Δεκέμβριο του 2022 το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας, παρά τα μνημόνια, τα μέτρα λιτότητας, και όλα όσα ζήσαμε, και ουδείς λέει αν είναι «βιώσιμο» ή όχι.
Ενώ το 2009, ήταν στα 299,7 δις. ευρώ ή στο 129,85 του ΑΕΠ. Τότε, που το χρέος αυτό χαρακτηρίστηκε ως μη βιώσιμο και η χώρα, η ελληνική οικονομία παραδόθηκε στους δανειστές, στην «τρόικα» το 2010. Το χρέος, το δεύτερο (το 2011) μόλις ένα έτος ένταξης της χώρας στο πρώτο Μνημόνιο έφτασε στο ιλιγγιώδες επίπεδο των 355,7 δις. ευρώ, αλλά χαρακτηριζόταν τότε ως… «βιώσιμο»!
Ο ΟΣΕ φταίει ή οι τεχνοκράτες της Τρόικας; Γιατί ο ΟΣΕ έχει μια ζωή χρέη, του δίνουν και του σβήνουν και δανείζεται, τον σπάνε σε κομμάτια τον πουλάνε και ξαναδανείζεται, αλλά τις περικοπές προσωπικού πληρώσαμε στα Τέμπη και τις αποφάσεις της τεχνοκρατικής διακυβέρνησης Μητσοτάκη να δώσει το μεγαλύτερο κομμάτι του ταμείου Ανάκαμψης σε ψηφιακά γκατζετάκια και όχι στην υποδομή του σιδηρόδρομου για την οποία πήρε ζεστά μερικά 700 μύρια δολάρια. Και ναι, στον Πιερρακάκη αναφέρομαι, που θεωρείται παιδί μάλλον της τεχνοκρατίας παρά της πολιτικής. Δεν έχει υπάρξει εκλεγμένος βουλευτής μέχρι τώρα που θα μπει στο ψηφοδέλτιο, ήταν ανάθεση του Μητσοτάκη στο υπουργείο. Και να θυμηθούμε; Κατά την περίοδο της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ υπήρξε μέλος της ελληνικής ομάδας διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς, ως επιλογή του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Ευάγγελου Βενιζέλου – ως τεχνοκράτης, δηλαδή, που θα μιλούσε με τους άλλους τεχνοκράτες για… να «μειώσουμε το χρέος»!
Το μόνο που μειώσαμε και όχι τυχαία, είναι το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, ενώ αυξήσαμε τις κοινωνικές ανισότητες ενισχύοντας την ήδη υπάρχουσα ντόπια ελίτ, και γεννώντας μια νέα μικρότερη νεόπλουτη.
Πάμε παρακάτω.
Η υστερία κατά των πολιτικών της Καθημερινής κρεσεντάρει την επόμενη μέρα 7/3/23, με όχι ένα, ούτε δύο, ούτε πέντε, ούτε εννιά, αλλά δεκατρία ολόκληρα άρθρα στη στήλη Άποψη, όπου εν χορώ οι αρθρογράφοι κατακεραυνώνουν το πολιτικό σύστημα. Μερικά παραδείγματα:
- Στείρα και επικίνδυνη – Τρεις ημέρες κράτησε η αυτοσυγκράτηση των πολιτικών μας. Από χθες εμφανίστηκαν πάλι στα τηλεπαράθυρα, κυρίως για να κατηγορήσουν το αντίπαλο κόμμα ότι ευθύνεται για την τραγωδία στα Τέμπη. Εργάζονται όλοι μαζί για λογαριασμό ενός βίαιου, αντισυστημικού ρεύματος που αμφισβητεί όλο το πολιτικό σύστημα. Οι φτηνές αλληλοκατηγορίες προκαλούν οργή, μόνο. Η σιωπή έδειξε –για λίγο– σεβασμό στα θύματα και ανάληψη ευθύνης για την τραγωδία. Οι κοκορομαχίες δείχνουν, όμως, ότι η ρουτίνα της στείρας αντιπαράθεσης επιστρέφει.
- Κυριάκος Μητσοτάκης: Εκρήξεις – Από το κλισέ ότι η πολιτική είναι η δια-χείριση των συμβόλων διαφεύγει το δεύτερο επίπεδο – η ουσία: Η πολιτική διά των συμβόλων επιχειρεί να διαχειριστεί τα συναισθήματα. Ο πρωθυπουργός βρίσκεται αντιμέτωπος όχι μόνο με μια θυμική έκρηξη. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που έχει να αντιμετωπίσει είναι ένα καθολικό κραχ εμπιστοσύνης. Μια κρίση δυσπιστίας αδιακρίτως κατά του πολιτικού συστήματος. Ο κίνδυνος δεν αφορά μόνο τον ίδιο και το κόμμα του. Αφορά και τους αντιπάλους του. Ομως οι αντίπαλοί του αποκλείεται να τον διαγνώσουν ως απειλή. Το γενετικό τους χαρακτηριστικό είναι να εκμεταλλεύονται τις κρίσεις –τη μη κανονικότητα– ως ευκαιρία… κ.λπ
- Ξανά, «ποτέ ξανά» – Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα το «Ποτέ ξανά». Υπερβαίνει κυβερνήσεις, αντιπολιτεύσεις, το πολιτικό σύστημα εν γένει. Το «Ποτέ ξανά» απαιτεί και κρατικό μηχανισμό. Τον σταθμάρχη που γυρνάει τα κλειδιά, εκείνους που τον μετέταξαν λίγο πριν από τη σύνταξή του ή εκείνους που άφησαν έναν άπειρο να διαχειριστεί τον αυξημένο φόρτο κυκλοφορίας στον σταθμό Λαρίσης. […] Το πρόβλημα, εν προκειμένω, είναι πως αυτές ήταν πανομοιότυπες με παρελθούσες αντιδράσεις, που και τότε είπαμε «Ποτέ ξανά». Κραυγές χωρίς περιεχόμενο, επιτροπές χωρίς αντικείμενο, οργή δίχως σκέψη. κ.λπ
Ενώ σήμερα, το ανυπόγραφο (Παπαχελάς;) κύριο άρθρο λέει:
- Η οργή να γίνει ορμή. Στην κοινωνία υπάρχει δίκαιη οργή. Η φονική συστημική αποτυχία, που κόστισε άδικα τη ζωή σε τόσους ανθρώπους, δικαιολογεί το πένθος και τον θυμό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάψουμε τη χώρα. Η οργή πρέπει να γίνει ορμή για γρήγορη ανάταξη των ελλειμμάτων. Να είναι ο θυμός έλλογη πίεση για δημιουργία και όχι μηδενιστική ροπή προς την καταστροφή. Για να συντελεστεί αυτός ο μεταβολισμός του συναισθήματος, θα πρέπει οι πολιτικές δυνάμεις να του δώσουν θετικό περιεχόμενο και διέξοδο. Οχι να το υποδαυλίζουν τυφλά.
Και άλλο:
- Η κατάρα τού «δε βαριέσαι» – Η τραγωδία των Τεμπών πρέπει να γίνει μάθημα για όλους μας. Και ιδιαίτερα για τους πολιτικούς μας, που έχουν σημαντικές ευθύνες. Δέκα χρόνια τώρα, όσοι ασχολούνται με τους σιδηροδρόμους και εκπρόσωποι των εργαζομένων του ΟΣΕ φώναζαν ότι στη χώρα κυκλοφορούν «τυφλά τρένα» και, αργά ή γρήγορα, θα υπάρξει κάποιο σοβαρό δυστύχημα, αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία. Ώσπου έγινε το κακό. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι μόνο τα τρένα. Μετά τόσα χρόνια οικονομικών περικοπών λόγω και των μνημονίων, όλες οι σημαντικές υποδομές της χώρας έχουν εγκαταλειφθεί ουσιαστικά στην τύχη τους, με τη μίνιμουμ δυνατή συντήρηση και ελάχιστες σοβαρές παρεμβάσεις. Το οδικό δίκτυο σε υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας θυμίζει την Ελλάδα του ’60, ενώ σε κάθε μεγάλη πλημμύρα δρόμοι ξηλώνονται και γέφυρες καταρρέουν.
Βρε σεις εκεί πέρα στην Καθημερινή υπό την μπαγκέτα του μαέστρου Αλέξη Παπαχελά, λίγο μελάνι να χύνατε για τους πραγματικούς αυτουργούς της κατάρρευσης της χώρας και όχι τις μαριονέτες τους, τι καλά που θα ήταν!
- Κάτι εφοπλιστάδες -καλή ώρα σαν το αφεντικό σας- που ποτέ δεν δίνουν κάτι στη χώρα παρότι θεωρούνται οι τοπ των παγκόσμιων θαλασσών!
- Κάτι πετρελαιάδες που ποτέ κανένας δεν ελέγχει την αισχροκέρδεια τους και πίνουν το αίμα του Ελληνικού λαού εδώ και χρόνια. Τώρα το πίνουν ΚΑΙ με τις ΑΠΕ!
- Κάτι παραγωγοί ενέργειας που αγοράζουν φθηνά και πουλούν ακριβά και δεν θέλουν να φορολογηθούν τα υπερκέρδη τους.
- Κάτι εταιρείες “ιδιωτικές” τεχνολογίας που χρεώνουν ό,τι να ΄ναι και όσο να ΄ναι και φυτεύουν και κεραίες όπου να ‘ναι.
- Κάτι τράπεζες που …. που… τι να πρωτοπώ για τις τράπεζες και τα funds, δικά τους και μη; Τις σώσαμε ξανά και ξανά και ξανά, και σπίτια δεν θα έχουμε. Ένα κεφάλαιο από μόνο τους.
- Κάτι επιχειρήσεις που δεν επενδύουν στην Ελλάδα αλλά στο εξωτερικό παρότι έπεσαν οι μισθοί, ενώ άλλες δουλεύουν με υπαλλήλους σε εργασιακό μεσαίωνα.
Μη μου τους πλουσίους και τεχνοκράτες τάραττε, μόνο τις πολιτικές μαριονέτες. Γιατί άραγε;
In the mind of Alexis Papahelas
Πίσω στην εποχή των μνημονίων, η Καθημερινή ήταν μεγάλη προασπίστρια τους. Όλα καλά θα πήγαιναν, αν γίνονταν περικοπές μισθών, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μετατάξεις, συνταξιοδοτήσεις γιατί… φταίει το βαρύ δημόσιο. Αυτό που τώρα δεν έχει γιατρούς, δεν έχει νοσοκόμους, δεν έχει επαρκές ΕΚΑΒ, δεν έχει διδασκάλους, δεν έχει σταθμάρχες, δεν έχει υπαλλήλους ΕΦΚΑ, αλλά… έχει ακόμα χρέος! Μεγαλύτερο και περιέργως… «βιώσιμο»!
Τα γράφατε, κι ας μην κουράζω άλλο τους αναγνώστες με πολλές αναφορές:
- Απολύσεις από το Δημόσιο για να σωθούμε
- Αναζητούνται 1.270 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων (τους βρήκατε; σωθήκαμε; Εσείς και ο ακροδεξιός Τζίμερος μόνο…)
Αλλά ο κος Παπαχελάς ήτο μέγας θαυμαστής του Παπαδήμου, του τεχνοκράτη και μέλους της Τριημερούς Επιτροπής. Ποια είναι αυτή πάλι;
Η Τριμερής Επιτροπή (The Trilateral Commission) είναι μια μη κυβερνητική οργάνωση που δημιουργήθηκε το 1973 με πρωτοβουλία της ηγετικής ομάδας της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ (Bilderberg Club) και του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (Council on Foreign Relations), συμπεριλαμβανομένων των Ντέιβιντ Ροκφέλερ, Χένρυ Κίσινγκερ και Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι. Η επιτροπή περιλαμβάνει 300 έως 400 μέλη από τους πιο αναγνωρισμένους επιχειρηματίες, πολιτικούς και διανοούμενους προερχόμενους από τη Δυτική Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική και την περιοχή της Ασίας-Ειρηνικού (κράτη μέλη του ΟΟΣΑ). Όπως και η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, είναι υποστηρικτής της παγκοσμιοποίησης.
Και ναι, αυτά τα κέντρα θέλουν στο μέλλον την κατάργηση των πολιτικών επειδή είναι “μπελάς” και μερικές φορές ανεξέλεγκτοι (μπορεί να αποκτήσουν ξαφνικά συνείδηση), τους κοστίζουν ακριβά (εκλογικοί αγώνες, μίζες κ.λπ) και θέλουν στο μέλλον μια παγκόσμια κυβέρνηση τεχνοκρατών όπου οι εταιρείες θα κυβερνούν ανεξέλεγκτα και σε μεγαλύτερο βάρος των πολιτών.
Τεχνοκρατία και πολιτική απαξίωση στα σχέδια της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, αναδημοσιεύσαμε χτες και όχι τυχαία. Αυτό είναι στο μυαλό του κου Αλέξη Παπαχελά που έχει πάει και βόλτα στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, όπως και Ο Κυριάκος και η Ντορούλα; Τεχνοκρατική κυβέρνηση αναπολείτε κε Παπαχελά; Να μισήσει ο κόσμος όλους τους πολιτικούς, όλα τα κόμματα και σχήματα, να μην πάει να ψηφίσει, να έχουμε ακυβερνησία και μετά έναν νέο Παπαδήμο; Αυτό είναι το σχέδιο;