Eπειδή όταν γράψαμε σήμερα για τη στείρωση των κατοικίδιων και πώς αυτή ανοίγει το δρόμο και για στείρωση ανθρώπων με τα ίδια προσχήματα (υγεία, έλεγχος πληθυσμών, ευημερία ζώων κ.λπ) μας είπαν ότι υπερβάλλουμε, τα έχουμε μπερδεμένα, και σε καμία περίπτωση δεν θα ισχύσει η ίδια λογική για τους ανθρώπους, σας έχουμε νέα που… είναι παλιά: έχει ΉΔΗ ισχύσει.
περιεχόμενα άρθρου
O «τσάρος της επιστήμης» του Ομπάμα και τα προγράμματα στείρωσης
Ο τσάρος της επιστήμης του Προέδρου Ομπάμα, John Holdren, συνέγραψε ένα βιβλίο τη δεκαετία του 1970 που έθεσε καταναγκαστικά μέτρα ως πιθανά μέσα για τον περιορισμό του ανθρώπινου πληθυσμού.
Η Γερουσία επιβεβαίωσε στις 19 Μαρτίου 2009 το γεγονός, για τον τότε κάτοχο της θέσης διευθυντή του Γραφείου Πολιτικής Επιστήμης και Τεχνολογίας (OSTP), και όλα τα αποσπάσματα σχετικά με τον ακούσιο έλεγχο του πληθυσμού σε ένα εγχειρίδιο του 1977 που συνέγραψε μπήκαν υπό έλεγχο.
Στο βιβλίο «Ecoscience», ο Holdren και οι συνεργάτες του, οι περιβαλλοντολόγοι Paul και Anne Ehrlich, συζήτησαν τέτοια υποχρεωτικά μέτρα περιορισμού του πληθυσμού, όπως η άμβλωση, η στείρωση μετά από δεύτερο ή τρίτο παιδί, μια στειρωτική κάψουλα που θα εμφυτεύεται στην έναρξη της εφηβείας και ένα στειρωτικό υλικό που θα χορηγείται στον πληθυσμό, μέσα από το πόσιμο νερό ή φαγητό.
Αν και δεν φαίνεται αν είναι ιδέες είναι του Holdren ή των Ehrlichs στο βιβλίο, επίσης δεν φαίνεται να αντιτίθενται τουλάχιστον σε ορισμένες από αυτές για ηθικούς λόγους.
Το γραφείο του Holdren τότε αντέδρασε στη δημοσιοποίηση και αρνήθηκε ότι υποστηρίζει την κυβερνητική ρύθμιση για την αύξηση του πληθυσμού.
Στο εγχειρίδιο με περισσότερες από 1.000 σελίδες υπάρχουν οι ακόλουθες δηλώσεις από τους Holdren και Ehrlichs:
- Συνήχθη το συμπέρασμα ότι οι υποχρεωτικοί νόμοι για τον έλεγχο του πληθυσμού, ακόμη και συμπεριλαμβανομένων των νόμων που απαιτούν υποχρεωτική άμβλωση, θα μπορούσαν να διατηρηθούν σύμφωνα με το υφιστάμενο Σύνταγμα, εάν η πληθυσμιακή κρίση γινόταν αρκετά σοβαρή ώστε να θέσει σε κίνδυνο την κοινωνία
- Η παρανομία θα πρέπει να «αποθαρρύνεται έντονα». Ένας τρόπος αντιμετώπισης αυτού του προβλήματος μπορεί να είναι η απαίτηση από όλα τα νόθα παιδιά να τεθούν για υιοθεσία. «Θα ήταν δυνατό να απαιτηθεί από έγκυες ανύπαντρες γυναίκες να παντρευτούν ή να κάνουν εκτρώσεις, ίσως ως εναλλακτική λύση στην τοποθέτηση για υιοθεσία, ανάλογα με την κοινωνία».
- Όσον αφορά τις Η.Π.Α., οι φορολογικές πολιτικές που ενθαρρύνουν το γάμο και τη γέννηση παιδιών, ανέφεραν, «Μια τέτοια προγεννητική προκατάληψη φυσικά δεν είναι πλέον κατάλληλη». Ανέφεραν επίσης ως πιθανές προτάσεις «υψηλά κόστη γάμου» και «περιορισμό των μητρικών ή εκπαιδευτικών παροχών σε δύο παιδιά ανά οικογένεια».
- Μια κάψουλα μακροχρόνιας στειρότητας θα μπορούσε να εμφυτευθεί κάτω από το δέρμα κατά την εφηβεία και θα μπορούσε να αφαιρεθεί, «με επίσημη άδεια, για περιορισμένο αριθμό γεννήσεων».
- «Η προσθήκη ενός στειρωτικού υλικού στο πόσιμο νερό ή στις βασικές τροφές είναι μια πρόταση που φαίνεται να τρομάζει τους ανθρώπους περισσότερο από τις περισσότερες προτάσεις για ακούσιο έλεγχο της γονιμότητας», έγραψαν. «Πράγματι, αυτό θα έθετε μερικά πολύ δύσκολα πολιτικά, νομικά και κοινωνικά ερωτήματα, για να μην πούμε και για τα τεχνικά προβλήματα».
- «Ο υποχρεωτικός έλεγχος του μεγέθους της οικογένειας είναι μια δυσάρεστη ιδέα, αλλά οι εναλλακτικές λύσεις μπορεί να είναι πολύ πιο τρομακτικές», έγραψαν οι Holdren και Ehrlichs. «Καθώς αυτές οι εναλλακτικές λύσεις γίνονται πιο σαφείς σε έναν αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων στη δεκαετία του 1980, μπορεί να αρχίσουν να απαιτούν τέτοιο έλεγχο. Μια πολύ καλύτερη επιλογή, κατά την άποψή μας, είναι να επεκταθεί η χρήση ηπιότερων μεθόδων επηρεασμού των προτιμήσεων για το μέγεθος της οικογένειας, ενώ διπλασιάζονται οι προσπάθειες για να διασφαλιστεί ότι τα μέσα ελέγχου των γεννήσεων, συμπεριλαμβανομένων των αμβλώσεων και της στείρωσης, είναι προσβάσιμα σε κάθε άνθρωπο στη Γη το συντομότερο δυνατό».
Να θυμίσουμε ότι κατά τη διάρκεια των δυο διακυβερνήσεων Ομπάμα, άνθισαν τα κέντρα αμβλώσεων σε όλες τις ΗΠΑ, μέσω του προγράμματος Obamacare.
«Διορθώνοντας τους φτωχούς»: Ευγονική Στείρωση και Παιδική Ευημερία στον Εικοστό Αιώνα
Το βιβλίο με τίτλο «Διορθώνοντας τους φτωχούς» Ευγονική Στείρωση και Παιδική Ευημερία στον Εικοστό Αιώνα, της Molly Ladd-Taylor, κυκλοφόρησε το 2017.
Στην περιγραφή του αναφέρεται:
Μεταξύ 1907 και 1937, τριάντα δύο πολιτείες νομιμοποίησαν τη στείρωση περισσότερων από 63.000 Αμερικανών. Στο Fixing the Poor, η Molly Ladd-Taylor αφηγείται την ιστορία αυτών των κρατικών προγραμμάτων ευγονικής στείρωσης. Επικεντρώνεται σε ένα τέτοιο πρόγραμμα στη Μινεσότα, όπου η χειρουργική στείρωση ήταν νομίμως εθελοντική και χορηγούνταν στο πλαίσιο ενός προοδευτικού συστήματος πρόνοιας των παιδιών.
Ανιχνεύοντας το πρόγραμμα ευγονικής της Μινεσότα από την εννοιολογική του προέλευση τη δεκαετία του 1880 έως το επίσημο τέλος του στη δεκαετία του 1970, Η Ladd-Taylor υποστηρίζει ότι οι κρατικές πολιτικές στείρωσης αντανακλούσαν μια ευρύτερη ποικιλία κοσμοθεωριών και πολιτικών ατζέντηδων από ό,τι είχε προηγουμένως κατανοηθεί. Περιγράφει πώς, μετά το 1920, οι άνθρωποι υποστήριξαν τη στείρωση και την εναλλακτική της, την ιδρυματοποίηση, ως τον καλύτερο τρόπο για να βοηθήσουν τα εξαρτώμενα παιδιά χωρίς να βοηθήσουν τους «ανάξιους» φτωχούς.
Ρίχνει επίσης νέο φως στο πώς η πολιτική κέρδισε την αποδοχή και γιατί οι εξαναγκαστικές στειρώσεις παρέμειναν πολύ καιρό αφότου η ευγονική έχασε το κύρος της. Στην προκλητική μελέτη της Ladd-Taylor, η ευγονική στείρωση φαίνεται λιγότερο σαν μια σκόπιμη προσπάθεια βελτίωσης της γονιδιακής δεξαμενής παρά μια περίπλοκη αλλά δυστυχώς γνωστή ιστορία προβληματικών οικογενειών, δημοσιονομική και διοικητική πολιτική και βαθιές πολιτιστικές στάσεις σχετικά με την αναπηρία, την εξάρτηση, τη σεξουαλικότητα και το φύλο.
Βασιζόμενη σε θεσμικά και ιατρικά αρχεία, δικαστικές υποθέσεις, εφημερίδες και επαγγελματικά περιοδικά, η Ladd-Taylor ανασυνθέτει τις τραγικές ιστορίες των ασθενών σε ευημερία, των σεξουαλικά παραβατών, και άτομα με ειδικές ανάγκες που χαρακτηρίστηκαν «αδύναμοι» και στοχοποιήθηκαν για στείρωση. Εξιστορεί τη συνήθη λειτουργία της πολιτικής τριών βημάτων της Μινεσότα για ευγονική δέσμευση, ιδρυματοποίηση και στείρωση στις δεκαετίες του 1920 και του 1930 και δείχνει πώς η χειρουργική έγινε το «τίμημα της ελευθερίας» από ένα κρατικό ίδρυμα.
Συνδυάζοντας την καινοτόμο πολιτική ανάλυση με μια συναρπαστική κοινωνική ιστορία όσων εμπλέκονται στο σύστημα πρόνοιας της Μινεσότα, το Fixing the Poor είναι μια ισχυρή επανερμηνεία της ευγονικής στείρωσης.
Ανεπιθύμητα προγράμματα στείρωσης και ευγονικής στις ΗΠΑ
Η εξαναγκαστική στείρωση είναι ένα επαίσχυντο μέρος της ιστορίας της Αμερικής και δεν χρειάζεται να πάει κανείς πολύ πίσω για να βρει παραδείγματα. Χρησιμοποιείται ως μέσο ελέγχου «ανεπιθύμητων» πληθυσμών – μεταναστών, έγχρωμων ανθρώπων, φτωχών, ανύπαντρων μητέρων, ατόμων με ειδικές ανάγκες, ψυχικά ασθενών. Τα ομοσπονδιακά-χρηματοδοτούμενα προγράμματα στείρωσης πραγματοποιήθηκαν σε 32 πολιτείες κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα.
Ξεκινώντας το 1909 και συνεχίζοντας για 70 χρόνια, η Καλιφόρνια ηγήθηκε της χώρας στον αριθμό των διαδικασιών στείρωσης που πραγματοποιήθηκαν σε άνδρες και γυναίκες, συχνά χωρίς την πλήρη γνώση και συγκατάθεσή τους. Περίπου 20.000 στειρώσεις πραγματοποιήθηκαν σε κρατικά ιδρύματα, που αποτελούν το ένα τρίτο του συνολικού αριθμού που πραγματοποιήθηκαν στις 32 πολιτείες όπου μια τέτοια ενέργεια ήταν νόμιμη.
«Υπάρχει σήμερα ένα κράτος», έγραψε ο Χίτλερ, «Στην οποία είναι αισθητά τουλάχιστον αδύναμα ξεκινήματα προς μια καλύτερη αντίληψη [της ιθαγένειας]. Φυσικά, δεν είναι το υπόδειγμά μας η Γερμανική Δημοκρατία, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες» (από τους L.A. Times)
Ο ερευνητής Alex Stern, συγγραφέας του νέου βιβλίου Eugenic Nation: Faults and Frontiers of Better Breeding in America, αναφέρει:
Τέτοια νομοθεσία υποκινήθηκε από χονδροειδείς θεωρίες για την ανθρώπινη κληρονομικότητα που έθεταν τη γενική κληρονομικότητα χαρακτηριστικών που σχετίζονται με μια πληθώρα φοβερών συνθηκών όπως η εγκληματικότητα, η αδυναμία σκέψης και η σεξουαλική παρέκκλιση.
Πολλοί υποστηρικτές της στείρωσης θεώρησαν την αναπαραγωγική χειρουργική ως μια απαραίτητη παρέμβαση για τη δημόσια υγεία που θα προστατεύει την κοινωνία από τα επιβλαβή γονίδια και το κοινωνικό και οικονομικό κόστος της διαχείρισης του «εκφυλισμένου αποθέματος».
Η ευγονική ήταν ένα κοινώς αποδεκτό μέσο προστασίας της κοινωνίας από τους απογόνους (και επομένως εξίσου ύποπτους) εκείνων των ατόμων που θεωρούνταν κατώτερα ή επικίνδυνα – των φτωχών, των ανάπηρων, των ψυχικά ασθενών, των εγκληματιών και των έγχρωμων ανθρώπων.
Πιο πρόσφατα, οι φυλακές της Καλιφόρνια λέγεται ότι επέτρεψαν στείρωση σχεδόν 150 γυναικών κρατουμένων μεταξύ 2006 και 2010. Το Κέντρο Ερευνητικής Αναφοράς αποκαλύπτει πώς το κράτος πλήρωσε σε γιατρούς 147.460 δολάρια για να κάνουν απολίνωση των σαλπίγγων που πρώην κρατούμενες λένε ότι έγιναν υπό εξαναγκασμό.
Αλλά η Καλιφόρνια απέχει πολύ από το να είναι η μόνη πολιτεία με τέτοιες προβληματικές πρακτικές. Εδώ είναι μια ολοκληρωμένη βάση δεδομένων για το ιστορικό ευγονικής σε όλες τις πολιτείες.
Βίντεο «μαρτύρων»
Δείτε το «Για το δημόσιο καλό» της Belle Bogg, με το πρωτότυπο βίντεο της Olympia Stone που παρουσιάζει τον Willis Lynch, ο οποίος στειρώθηκε σε ηλικία 14 ετών ενώ ζούσε σε κέντρο κράτησης ανηλίκων στη Βόρεια Καρολίνα.
Η ταινία No Más Bebés ακολουθεί την ιστορία Μεξικανοαμερικανών που στειρώθηκαν υπό εξαναγκασμό κατά τη γέννα στο Ιατρικό Κέντρο της Κομητείας του Λος Άντζελες-USC τις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Το Madrigal v. Quilligan, η υπόθεση που απεικονίζεται στην ταινία, είναι μία από τις πολλές υποθέσεις ορόσημο που έχει επηρεάσει τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των υποεξυπηρετούμενων πληθυσμών, για καλυτέρα ή για χειροτέρα.
Buck v. Bell: Το 1927, η Carrie Buck, μια φτωχή λευκή γυναίκα, ήταν το πρώτο άτομο που στειρώθηκε στη Βιρτζίνια βάσει ενός νέου νόμου. Η μητέρα της Carrie είχε μπει σε Ίδρυμα ακούσια επειδή ήταν «αδύναμη» και «ακατάστατη». Η Carrie υποτίθεται ότι κληρονόμησε αυτά τα χαρακτηριστικά και στειρώθηκε μετά τον τοκετό.
Αυτή η υπόθεση του Ανωτάτου Δικαστηρίου οδήγησε στη στείρωση 65.000 Αμερικανών με ψυχικές ασθένειες ή αναπτυξιακές αναπηρίες από τη δεκαετία του 1920 έως τη δεκαετία του 1970. (Ο δικαστής Oliver Wendell Holmes έγραψε σχετικά με την Carrie: «Τρεις γενιές ηλίθιων είναι αρκετές») Η δικαστική απόφαση εξακολουθεί να ισχύει σήμερα.
Κι αν συνεχίζετε να πιστεύετε ότι τα προγράμματα στείρωσης αφορούν μόνο γάτες και σκύλους και ατυχείς συγκυρίες στις ΗΠΑ…
