Aπό πέρυσι, ο καναδικός νόμος, σε όλο του το μεγαλείο, επέτρεψε τόσο στους πλούσιους όσο και στους φτωχούς να αυτοκτονήσουν εάν είναι πολύ φτωχοί για να συνεχίσουν να ζουν με αξιοπρέπεια. Στην πραγματικότητα, το πάντα γενναιόδωρο καναδικό κράτος θα πληρώσει ακόμη και για το θάνατό τους. Αυτό που δεν θα κάνει είναι να ξοδέψει χρήματα για να τους επιτρέψει να ζήσουν αντί να αυτοκτονήσουν.
αναδημοσίευση από τη Γάτα, 04/06/2022
Όπως συμβαίνει με τις περισσότερες ολισθηρές πλαγιές, όλα ξεκίνησαν με μια έντονα διατυπωμένη άρνηση ότι υπάρχει. Το 2015, το Ανώτατο Δικαστήριο του Καναδά αντέστρεψε τα 22 χρόνια της δικής του νομολογίας, καταργώντας την απαγόρευση της χώρας για υποβοηθούμενη αυτοκτονία ως αντισυνταγματική, απορρίπτοντας ευθαρσώς τους φόβους ότι η απόφαση θα «ξεκινήσει μια κατηφόρα σε ολισθηρή πλαγιά σε ανθρωποκτονία» κατά των ευάλωτων. σε «ανέκδοτα παραδείγματα». Το επόμενο έτος, το Κοινοβούλιο θέσπισε δεόντως νομοθεσία που επιτρέπει την ευθανασία, αλλά μόνο για όσους πάσχουν από μια ανίατη ασθένεια των οποίων ο φυσικός θάνατος ήταν «εύλογα προβλέψιμος».
Χρειάστηκαν μόνο πέντε χρόνια για να φανεί η παροιμιώδης κλίση, όταν το καναδικό κοινοβούλιο θέσπισε το νομοσχέδιο C-7 , έναν σαρωτικό νόμο για την ευθανασία που κατάργησε την απαίτηση «εύλογα προβλέψιμη» – και την απαίτηση ότι η προϋπόθεση πρέπει να είναι «τελική». Τώρα, εφόσον κάποιος πάσχει από μια ασθένεια ή αναπηρία που «δεν μπορεί να ανακουφιστεί υπό συνθήκες που θεωρείτε αποδεκτές », μπορεί να επωφεληθεί από αυτό που είναι τώρα ευφημιστικά γνωστό ως «ιατρική βοήθεια στον θάνατο» (MAID για συντομία) δωρεάν.
Σύντομα, οι Καναδοί από όλη τη χώρα ανακάλυψαν ότι αν και διαφορετικά θα προτιμούσαν να ζήσουν, ήταν πολύ φτωχοί για να βελτιώσουν τις συνθήκες τους σε βαθμό που ήταν αποδεκτός.
Όχι τυχαία, ο Καναδάς έχει μερικές από τις χαμηλότερες δαπάνες κοινωνικής περίθαλψης από κάθε βιομηχανική χώρα, η παρηγορητική φροντίδα είναι προσβάσιμη μόνο σε μια μειοψηφία και οι χρόνοι αναμονής στον δημόσιο τομέα υγείας μπορεί να είναι αφόρητοι, σε σημείο που το ίδιο Ανώτατο Δικαστήριο που νομιμοποίησε την ευθανασία δήλωσε αυτοί οι χρόνοι αναμονής να αποτελούν παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή το 2005.
Πολλοί στον τομέα της υγείας κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα. Ακόμη και πριν από την ψήφιση του νομοσχεδίου C-7, οι αναφορές για κατάχρηση ήταν πολλές.
Ένας άνδρας με νευροεκφυλιστική ασθένεια κατέθεσε στο Κοινοβούλιο ότι νοσηλευτές και ιατρός ηθικολόγος σε ένα νοσοκομείο προσπάθησαν να τον εξαναγκάσουν να αυτοκτονήσει απειλώντας τον ότι θα τον χρεοκοπήσει με επιπλέον κόστος ή διώχνοντάς τον από το νοσοκομείο και στερώντας του το νερό για 20 ημέρες.
Σχεδόν κάθε ομάδα για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία στη χώρα αντιτάχθηκε στον νέο νόμο. Χωρίς αποτέλεσμα: για μια φορά, η κυβέρνηση βρήκε βολικό να αγνοήσει αυτές τις κατά τα άλλα άψογα προοδευτικές ομάδες.
Από τότε, τα πράγματα έχουν γίνει μόνο χειρότερα. Μια γυναίκα στο Οντάριο αναγκάστηκε σε ευθανασία επειδή τα επιδόματα στέγασης δεν της επέτρεπαν να αποκτήσει καλύτερη στέγαση, κάτι που δεν επιδείνωσε τις ακρωτηριαστικές αλλεργίες της. Μια άλλη γυναίκα με αναπηρία έκανε αίτηση να πεθάνει επειδή «απλώς δεν έχει την πολυτέλεια να συνεχίσει να ζει». Ένας άλλος αναζήτησε ευθανασία επειδή το χρέος που σχετίζεται με τον Covid την άφησε ανίκανη να πληρώσει για τη θεραπεία που κράτησε τον χρόνιο πόνο της υποφερτό – υπό την παρούσα κυβέρνηση, οι Καναδοί με αναπηρία έλαβαν πρόσθετη οικονομική βοήθεια 600 $ κατά τη διάρκεια του Covid. οι φοιτητές του πανεπιστημίου πήραν 5.000 $ .
Όταν η οικογένεια ενός 35χρονου άνδρα με αναπηρία που κατέφυγε στην ευθανασία έφτασε στον οίκο φροντίδας όπου ζούσε, αντιμετώπισαν «ούρα στο πάτωμα… σημεία όπου υπήρχαν περιττώματα στο πάτωμα… σημεία όπου απλά κολλούσαν τα πόδια σας. Όπως, αν στάθηκες στο κρεβάτι του και όταν πήγαινες να φύγεις, το πόδι σου ήταν κυριολεκτικά κολλημένο».
Σύμφωνα με την καναδική κυβέρνηση, ο νόμος για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία αφορά «να δοθεί προτεραιότητα στην ατομική αυτονομία των Καναδών». Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί πόση αυτονομία είχε ένας ανάπηρος που βρίσκεται στη δική του βρωμιά στο να ζυγίζει τον θάνατο έναντι της ζωής.
Παρά την επιμονή της καναδικής κυβέρνησης ότι η υποβοηθούμενη αυτοκτονία αφορά αποκλειστικά την ατομική αυτονομία, έχει επίσης παρακολουθήσει τα δημοσιονομικά της πλεονεκτήματα. Ακόμη και πριν από την έναρξη ισχύος του νομοσχεδίου C-7, ο Κοινοβουλευτικός Υπεύθυνος Προϋπολογισμού της χώρας δημοσίευσε μια έκθεση σχετικά με την εξοικονόμηση κόστους που θα δημιουργούσε: ενώ το παλιό καθεστώς MAID εξοικονομούσε 86,9 εκατομμύρια δολάρια ετησίως – μια «μείωση καθαρού κόστους», σύμφωνα με τα στείρα λόγια του έκθεση – Ο λογαριασμός C-7 θα δημιουργήσει πρόσθετη καθαρή εξοικονόμηση 62 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως. Η υγειονομική περίθαλψη, ιδιαίτερα για όσους υποφέρουν από χρόνιες παθήσεις, είναι ακριβή. αλλά η υποβοηθούμενη αυτοκτονία κοστίζει στον φορολογούμενο μόνο 2.327 $ ανά «περίπτωση». Και, φυσικά, εκείνοι που πρέπει να βασίζονται εξ ολοκλήρου στο Medicare που παρέχεται από την κυβέρνηση επιβαρύνουν πολύ περισσότερο το δημόσιο από εκείνους που έχουν αποταμιεύσεις ή ιδιωτική ασφάλιση.
Και όμως τα πολυτελώς επιδοτούμενα μέσα ενημέρωσης του Καναδά, με ορισμένες αξιόλογες εξαιρέσεις, έχουν εκφράσει εντυπωσιακά λίγη περιέργεια για την ανοιχτή κοινωνική δολοφονία πολιτών σε μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Ίσως, όπως πολλοί γιατροί, οι δημοσιογράφοι φοβούνται μήπως κατηγορηθούν ως «μη προοδευτικοί» επειδή αμφισβητούν τη νέα κουλτούρα του θανάτου, μια μοιραία κατηγορία στους ευγενικούς κύκλους. Ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός του Καναδά, ο οποίος το 2020 διαβεβαίωσε τους Καναδούς ότι δεν υπήρχε «καμία σχέση μεταξύ της φτώχειας, της επιλογής του ιατρικά υποβοηθούμενου θανάτου», δεν είχε πολλά να πει για καμία από τις μετέπειτα εξελίξεις.
Το επόμενο έτος, οι πύλες θα ανοίξουν ακόμη περισσότερο όταν όσοι πάσχουν από ψυχικές ασθένειες –μια άλλη δυσανάλογα φτωχή ομάδα– θα γίνουν επιλέξιμοι για υποβοηθούμενη αυτοκτονία, αν και ενθουσιώδεις γιατροί και νοσηλευτές έχουν ήδη προλάβει τον νόμο. Γίνεται ήδη λόγος να επιτραπεί και σε «ώριμους ανηλίκους» η πρόσβαση στην ευθανασία – σκεφτείτε απλώς την εξοικονόμηση ζωής. Αλλά θυμηθείτε, οι ολισθηρές πλαγιές είναι πάντα ένα σόφισμα.
πηγή: spectator.co.uk
