Η ιστορία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα – Οποιεσδήποτε ομοιότητες με την ελληνική πραγματικότητα είναι… απλά συμπτωματική…
Πριν ενάμιση χρόνο δημοσιεύσαμε στην παλιά Γάτα ένα άρθρο για το πως ο Καναδάς καθιέρωσε το νόμο περί ευθανασίας C-7, και πως γίνεται κατάχρηση αυτού του νόμου σε ευπαθείς ομάδες πληθυσμού ειδικά όταν αυτές είναι και φτωχές.
Αλλά πριν ο «νόμος» γίνει «νόμος», ένας άλλος άτυπος «νόμος» ίσχυε στον Καναδά και αυτή είναι μια προσωπική μαρτυρία, με όλη τη σημασία της λέξης. Πολλοί, μάλιστα αναγνώστες, ίσως αναγνωρίσουν στην ιστορία κοινά σημεία δικών τους εμπειριών ή εκείνων που αφορούν σε άτομα του περιβάλλοντος τους, αλλά… οποιεσδήποτε συμπτώσεις με την ελληνική πραγματικότητα είναι… απλά συμπτωματική, λέμε εμείς, και το αφήνουμε στην κρίση τους.
Η γνώση μου σχετικά με το θέμα ξεκίνησε πίσω στο 2011, όταν ταξίδεψα στην Βρετανική Κολομβία του Καναδά, για να επισκεφτώ έναν σπουδαίο και μεγάλο ακτιβιστή, τον Άλεξ Χάντερ (Alex Hunter) τον οποίο είχα γνωρίσει μέσω του facebook, και είχαμε αναπτύξει στενή φιλία μιλώντας μέσω skype σχεδόν καθημερινά. Όταν στον τελευταίο έλεγχο διαβατηρίων ερωτήθηκα που θα μείνω, σε ξενοδοχείο ή σπίτι, και ανέφερα το όνομα του, με κράτησαν παράνομα και παρά τη θέληση μου, και υπέστη ανάκριση ωρών, έχοντας κατάσχει όλα τα προσωπικά μου αντικείμενα, ακόμα και το κινητό μου. Μετά από 6 ώρες ανάκριση, σαν αυτές που βλέπετε στο σινεμά, με απειλές και συνεχείς πιέσεις να «ομολογήσω τον αληθινό σκοπό της επίσκεψής μου στον Καναδά», τελικά… κουράστηκαν, και με άφησαν να φύγω.
Αλλά ας αφήσουμε εμένα, κι ας πάμε στον Άλεξ, γιατί η ιστορία του και οι αγώνες του είναι πιο επίκαιροι όσο ποτέ!
Ποιος ήταν ο Άλεξ Χάντερ και πως έφτασε να γίνει μεγάλος ακτιβιστής
Ο Άλεξ Χάντερ είναι γόνος μιας πολύ γνωστής κι εύπορης οικογένειας στην Βρετανική Κολομβία. Μέχρι να… «φάει την μπούφλα», όπως μου είπε ο ίδιος, ήταν ένας τυπικός μέσος Καναδός σε τρόπο ζωής και κουλτούρας. Δούλευε στη βιομηχανία θεάματος, ειδικός σε special effects, μάλιστα η τελευταία ταινία στην οποία είχε συμμετάσχει, ήταν Το Κοράκι. Έβγαζε πολύ καλά χρήματα, και η ζωή του ήταν μπαράκια, ποτάκια και γυναίκες. Ήταν ήδη διεζευγμένος, με την γυναίκα του να τον έχει παρατήσει αφήνοντας πίσω δυο νήπια, τα οποία μεγάλωνε μόνος του ως μονογονεϊκός πατέρας. Όταν τον γνώρισα, τα παιδιά ήταν ήδη στην εφηβεία, 15 ετών το κορίτσι και 12 ετών το αγόρι.
Μεγάλο μέρος του σώματός του, ήταν καλυμμένο από τατουάζ που είχε ζωγραφίσει ο ίδιος καθώς «έπιανε» το χέρι του -δράκοι και δαίμονες, κυρίως, που ήταν της μόδας- και έχει σημασία που το αναφέρω αυτό.
«Ευγνωμονώ τον Θεό για την μπούφλα που έφαγα»
Ήταν στα 30-κάτι του, με τα παιδιά ακόμα μικρά, όταν καθήμενος στη θέση συνοδηγού, παθαίνει αυτοκινητιστικό ατύχημα. Καταλήγει στο νοσοκομείο με σοβαρό τραύμα χαμηλά στην σπονδυλική στήλη, κάτι που θα το κουβαλούσε πλέον σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Δεν θα ήταν ποτέ όπως πριν, δεν θα μπορούσε να εργαστεί ποτέ όπως πριν. Όχι ανάπηρος σε καροτσάκι, αλλά ούτε σε καλή σωματική φόρμα ανάλογη με την ηλικία του και τη διάπλαση του.
Δικαιούταν επίδομα αναπηρίας. Κι εκεί, αρχίζουν τα σπουδαία: μια ενδονοσοκομειακή λοίμωξη κοντεύει να τον στείλει στον άλλο κόσμο. Την παλεύει όσο μπορεί, μέχρι που ένας γιατρός του σφυρίζει στο αυτί: «Είναι κανόνας να “ξεπαστρεύονται” άτομα με αναπηρία, ειδικά νέα που θα επιβαρύνουν τα κρατικά ταμεία για δεκαετίες με επιδόματα. Κι εσύ πληροίς το προφίλ. Εκτός του ότι είσαι νέος ακόμα, έχεις και πολλά τατουάζ, κάτι που -γι’ αυτούς- υποδηλώνει τάσεις να είσαι κσι αντισυστημικός».
Μεταξύ μάχης για ανάρρωση και αναζήτησης αλήθειας στα λεγόμενα του ιατρού, ο Άλεξ συνδέεται με κόσμο που βρίσκεται στη δική του κατάσταση. Δεν είναι θεωρία συνωμοσίας, αλλά πικρή πραγματικότητα. Ξεκινά δικαστικούς αγώνες, ο γιατρός καταθέτει υπέρ του, με αποτέλεσμα καμία δικαίωση και ο γιατρός να χάσει την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος.
Όμως το «σκάλισμα» γιατί γίνονται όλα αυτά, έφερε κι άλλα κομμάτια του παζλ στην επιφάνεια. Και μετά από πολλή έρευνα θα αρχίσει να ανακαλύπτει όλα τα κομμάτια, που είναι μείωση πληθυσμού, έλεγχος πληθυσμού, εξάρτηση από τις φαρμακευτικές εταιρείες, χημικοί αεροψεκασμοί και Ατζέντα 21, χειραγώγηση καιρού και ανθρώπων, και πολλά άλλα που ωστόσο θα τον φέρουν στο συμπέρασμα να πει: «Δεν πρόκειται για το χρήμα, αυτό είναι απλά μοχλός κι έχουν ήδη άπειρο. Πρόκειται για τον Πνευματικό έλεγχο μας και την Πνευματική εξαθλίωση μας».
Κι όχι μόνο δεν τα έβαλε με την μοίρα του για το ατύχημα που τον σακάτεψε και τον άφησε φτωχό, αλλά μου είπε με όλη του την καρδιά: «Ευγνωμονώ τον Θεό για την μπούφλα που έφαγα. Το ατύχημα μου άνοιξε τα μάτια, και με έκανε άνθρωπο».
Όταν τον γνώρισα, ζούσαν αυτός και τα παιδιά του με ένα μικρό επίδομα αναπηρίας, που δεν έφτανε ούτε για τις πρώτες 10 μέρες του μήνα. Το φαγητό στον Καναδά είναι πανάκριβο, κι ένας φίλος του με εστιατόριο, του έδινε κάθε μέρα τα φαγητά που είχαν περισσέψει και αλλιώς θα κατέληγαν στα σκουπίδια. Με μεγάλη αξιοπρέπεια, θα τα έφερνε στο σπίτι σε μεγάλα τάπερ, για να τα ξεδιαλύνει ποια ήταν κατάλληλα να κρατήσει για την οικογένεια του και ποια όχι. Δεν υπάρχει ντροπή στην επιβίωση…
Παρά την εύθραυστη υγεία του, ξεκίνησε μεγάλο αγώνα, έγινε διάσημος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και εκατοντάδες τον άκουγαν σε συνεντεύξεις που έδινε σε εκπομπές εναλλακτικής ενημέρωσης. Υπήρχαν μέρες που σφάδαζε από πόνους κι έπεφτε στο κρεβάτι, αλλά αρνιόταν να χαπακωθεί σε πείσμα και για να μην εθιστεί στα φάρμακα.
Ωστόσο το μεγαλύτερο μαρτύριο ήταν η λογοκρισία που ήδη είχε αρχίσει σε βάρος του προτού καθιερωθεί πλήρως στο διαδίκτυο με αφορμή τα «fake news». Δεν μπορούσε να ανεβάσει κάτι εύκολα στο You Tube, ένα μικρό βιντεάκι έκανε και μια ολόκληρη μέρα να ανέβει, το facebook τον «έκρυβε» στις κοινοποιήσεις, ενώ πολλές φορές που τον καλούσαν σε ζωντανή συνέντευξη, άρχιζαν… παράσιτα και διακοπές.
Το άλλο όμως μαρτύριο. κατά δική του ομολογία, ήταν ότι είχε αρχίσει να υποφέρει από στοχοποίηση ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας, αυτό που 11 χρόνια μετά έχει αναγνωριστεί ότι μπορεί να συμβαίνει, αφού συνέβη σε διπλωμάτες των ΗΠΑ, και το ονόμασαν το «Σύνδρομο Αβάνας». Με την υγεία του ήδη επιβαρυμένη, και απογοητευμένος και κουρασμένος ότι το μήνυμα του δεν περνάει στα social media, αποφάσισε να κατεβάσει τον διαδικτυακό του διακόπτη και να εξαφανιστεί από το ίντερνετ. «Θα κάνω πλέον δουλειά δια ζώσης», μου είπε την τελευταία φορά που επικοινωνήσαμε. «Ο αληθινός κόσμος είναι κάπου έξω εκεί».
«Ενδονοσοκομειακή λοίμωξη», λοιπόν, πριν την «ευθανασία»
Αν, λοιπόν, αυτό που μαρτυρά ο Άλεξ Χάντερ και πολλοί άλλοι ομοιοπαθείς του στον Καναδά αληθεύει, και που δείχνει να αληθεύει, τότε το «σύστημα» έχει βρει τον τρόπο του να εφαρμόζει κάτι σαν Καιάδα, για όσους απειλούν τα ταμεία με επιβάρυνση. Κάτι παππούδες και κάτι νέοι σε ευπαθείς ομάδες, από αυτούς που είδαμε να «φεύγουν» κατά εκατοντάδες χιλιάδες στη διάρκεια της «πανδημίας». Και τι είχε πει πριν 11 χρόνια ο «συνωμοσιολόγος» Άλεξ Χάντερ σε συνέντευξη του; Κατασκευάζουν ιούς για να μας ξεκάνουν και να μας ελέγχουν το γενετικό υλικό μέσω εμβολίων και φαρμάκων. Και τι του έλεγαν κάποιοι τότε; Όλα είναι μέσα στο μυαλό σου, δεν γίνονται τέτοια πράγματα.
Δεν γίνονται, όχι. Είναι όλα ψέματα, είναι φαντασίες, είναι θεωρίες συνωμοσίας και είναι όλα συμπτώσεις. Και καμία παγκόσμια ελίτ δεν θέλει το κακό μας. Αφού μάλιστα συνεδριάζουν για μας χωρίς εμάς, στα Παγκόσμια Οικονομικά Φόρουμ, τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, και άλλα κλαμπάκια. Μα… δεν είδατε πόσοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι πάντα παρόντες και συμμετέχοντες εκεί;
Κι ο Άλεξ Χάντερ; Καλή του ώρα, όπου κι αν βρίσκεται. Βρήκα δυο βίντεο σε κανάλια άλλων, αφού το δικό του δεν υπάρχει πια.
Στο πρώτο, ενός άλλου αγωνιστή από το Ντόρσετ, του Πάτρικ Λιντς, που έκανε πολύ καλές εκπομπές κάποτε. Φτωχός κι αυτός, άνεργος, ζούσε από τα donations στο κανάλι του, μέχρι που η Paypal αποφάσισε να τον ληστέψει και να του παρακρατήσει όλα τα χρήματα, επικαλούμενη «μη ορθό περιεχόμενο».
Η μοναξιά των ανθρώπων να βλέπουν μπροστά από τα γεγονότα
Δείτε το «προφητικό» σχόλιο για τους κατασκευασμένους ιούς, του Άλεξ Χάντερ στο 20ο λεπτό, αν και όλη η συνέντευξη έχει πολύ ενδιαφέρον:
Και μια ακόμα μεγάλη συνέντευξη στον Alfred Lambremont Webre σχετικά με την ατζέντα μετανθρωπισμού:
