Βλέποντας την ταινία «Ουδέν Νεότερον από το Δυτικόν Μέτωπον» στο Netflix, κατέληξα στα εξής συμπεράσματα
Πρώτα απ’ όλα, ότι όπως γίνεται συνήθως, το βιβλίο είναι πολύ καλύτερο. Μέχρι στιγμής, σπάνια μια ταινία, όσο καλογυρισμένη κι αν είναι, να ξεπερνά ένα λογοτέχνημα ή μυθιστόρημα.
Και ναι, είναι όντως πολλή καλή η γερμανική παραγωγή του Netflix, από πολλές απόψεις, αλλά το βιβλίο είναι το κάτι άλλο.
Το διάβασα πριν μισό αιώνα, μαθήτρια της γ’ γυμνασίου, σε μια έκδοση τσέπης και δεν μπορούσα να σταματήσω μέχρι να τελειώσει. Το πήρα ακόμα και στο σχολείο για να συνεχίσω το διάβασμα, και το είχα κάτω από το θρανίο, την ώρα της Φυσικής. Κάποια στιγμή, δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου, έχοντας παντελώς ξεχάσει που βρίσκομαι και ότι άλλο έπρεπε να κάνω, από το να διαβάζω το αριστούργημα του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ. Η καθηγήτρια μου με είδε να κλαίω, και είπε το κορυφαίο, Δεν περίμενα ποτέ στη ζωή μου το μάθημα μου να προκαλέσει τόση συγκίνηση!
Το άλλο συμπέρασμα που βγαίνει από το έργο, βιβλίο ή ταινία, είναι ότι αν κάποιος δεν έχει πάει σε ένα τέτοιο πόλεμο, να ζήσει τη φρίκη του από πρώτο χέρι, καλύτερα να μην έχει άποψη για τον πόλεμο. Μερικοί το έχουν έτοιμο το ζωνάρι τους, όντας θύματα ενός αρχέγονου ενστίκτου, που θέλει τον άντρα μάτσο με όπλα και κραυγές να αφαιρεί τις ζωές άλλων που έχουν μανάδες, γυναίκες, παιδιά κι αδελφές.
Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι τα καθάρματα της επιχειρηματικής, πολιτικής και στρατιωτικής ελίτ, τα καλοζωισμένα και γέρικα σε σχέση με τους μαχόμενους απλούς φαντάρους, γράφουν στα π@π@ρια τους τα κρεμασμένα τους νέους (και τις νέες, δυστυχώς τώρα) που θα χάσουν τη ζωή τους, αφού οι ίδιοι δεν κινδυνεύουν. Ας πάει ο Μπάιντεν και ο Πούτιν και ο Ζελένσκι και ο Μακρόν και ο Σολτς και ο Μητσοτάκης και ο Ερντογάν κ.λπ να πλακωθούν μεταξύ τους, κι όποιος κερδίσει μετά το μαλλιοτράβηγμα και το μπουνίδι, έχει καλώς. Γιατί πρέπει να σκοτωθεί το δικό μου παιδί, το δικό σας, ο αδελφός σας, άντρας σας, ο πατέρας σας για τα συμφέροντα αλλωνών; Για να πλουτίζουν οι βιομηχανίες πολέμου και όλοι οι άλλοι επιχειρηματίες μετά την “αποκατάσταση” μιας χώρας;
Ο κορυφαίος λόγος και γραφή του Ρεμάρκ λείπει από την ταινία. Επίσης περνάει στα ψιλά το γεγονός ότι στον α’ ΠΠ γινόταν αβέρτα χρήση των αερίων, τα δηλητήρια για μαζικό και εξαιρετικά επώδυνο θάνατο των αντιπάλων. Φυσικά τώρα απαγορεύονται, αλλά οι μάχες διεξάγονται ακόμα πιο “άνανδρα” με τη χρήση της τεχνολογίας, με δορυφόρους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Κάθεται ο εξειδικευμένος στρατιωτικός αναπαυτικά μπροστά σε μια οθόνη, παρακολουθεί τους στόχους από τους δορυφόρους και πλάι του ο αξιωματικός λέει “βάρα”. Μα… υπάρχουν άμαχοι και γυναικόπαιδα γύρω. “Βάρα”. Καμία ευκαιρία στον αντίπαλο αν δεν έχει η χώρα του ξοδέψει το μισό ΑΠΕ για τέτοια τεχνολογία.
Όποιος έχει την παραμικρή πολεμοχαρή διάθεση και έπαρση για πόλεμο, καλά θα κάνει να διαβάσει το βιβλίο, ή έστω να δει την ταινία. Γροθιά στο στομάχι και στη συνείδηση.
Σας προσφέρουμε το βιβλίο σε δυο τρόπους ανάγνωσης, από PC ή από κινητό
(πνευματικά δικαιώματα, σύμφωνα με το fair use copyright)
Για ανάγνωση με PC – βάλτε full screen mode
Και για κινητό
