Περιεχόμενα
Τα αιολικά πάρκα, εκτός του ότι κοστίζουν να στηθούν, κοστίζουν πανάκριβα και να ξεστηθούν. Η ανακύκλωση αποζημιώνει ελάχιστα το κόστος αποσυναρμολόγησης, ενώ τα τεράστια πτερύγια που δεν ανακυκλώνονται συσσωρεύονται σε χώρους υγειονομικής ταφής
Στις ΗΠΑ όλα αυτά, που είναι ένα βήμα μπροστά από μας, που ήδη κάποιες ανεμογεννήτριες “έληξαν” και τώρα είναι αντιμέτωποι με άλλο περιβαλλοντικό πρόβλημα.
Τα πτερύγια των ανεμογεννητριών μπορεί να είναι μακρύτερα από ένα φτερό Boeing 747, οπότε στο τέλος της διάρκειας ζωής τους δεν μπορούν απλώς να απομακρυνθούν. Πρώτον, πρέπει να κοπούν στα τρία με ειδικό βιομηχανικό πριόνι με διαμάντι για να συνδεθούν με ένα τρακτέρ-ρυμουλκούμενο.
Ο δημοτικός χώρος υγειονομικής ταφής στο Casper, Wyoming, είναι ο τελικός τόπος ανάπαυσης των 870 λεπίδων των οποίων οι μέρες ανανεώσιμης ενέργειας έχουν τελειώσει. Τα κομμένα θραύσματα μοιάζουν με λευκασμένα οστά φαλαινών ενωμένα μεταξύ τους.
Δεκάδες χιλιάδες γηράσκοντες λεπίδες κατεβαίνουν από πύργους χάλυβα σε όλο τον κόσμο και οι περισσότεροι δεν έχουν πουθενά να τις πάνε, εκτός από τους χώρους υγειονομικής ταφής. Μόνο στις ΗΠΑ, περίπου 8.000 θα αφαιρεθούν σε κάθε ένα από τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Η Ευρώπη, η οποία ασχολείται περισσότερο με το πρόβλημα, έχει περίπου 3,800 ετησίως τουλάχιστον κατά το 2022, σύμφωνα με το Bloomberg. Η κατάσταση θα επιδεινωθεί: οι περισσότεροι χτίστηκαν περισσότερο από μια δεκαετία πριν, όταν οι εγκαταστάσεις ήταν λιγότερο από το ένα πέμπτο αυτών που είναι τώρα.
Κατασκευασμένες για να αντέχουν στους ανέμους, στους τυφώνες, τα πτερύγια δεν μπορούν εύκολα να θρυμματιστούν, να ανακυκλωθούν ή να επανατοποθετηθούν. Αυτό δημιούργησε μια επείγουσα αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων σε μέρη που στερούνται ανοιχτών λιβαδιών. Στις ΗΠΑ, πηγαίνουν στη χούφτα των χώρων υγειονομικής ταφής που τους αποδέχονται, στη λίμνη Mills, Iowa. Sioux Falls, Νότια Ντακότα; και Casper, όπου θα αναμειχθούν σε στοίβες που φτάνουν τα 10 μέτρα.
Για να αποφευχθεί η “καταστροφική κλιματική αλλαγή” που προκαλείται από την καύση ορυκτών καυσίμων, πολλές κυβερνήσεις και εταιρείες έχουν δεσμευτεί να χρησιμοποιούν μόνο καθαρή ενέργεια μέχρι το 2050.
Όσα οι πολιτικοί δεν λένε στους Έλληνες πολίτες
Ως “ιθαγενείς” αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί μας τον ελληνικό λαό. Η αγωνία και οι παράλογες μέθοδοι για το πως θα ξεφορτωθούν “τα πτώματα” των πεθαμένων αιολικών πάρκων όπως παρουσιάζονται λεπτομερώς στο άρθρο του Bloomberg, είναι απαγορευμένη γνώση.
Ωστόσο, όσο η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τόσο και η τωρινή, προωθούν την ανάπτυξη αιολικών πάρκων ως πανάκεια για ένα “πέρασμα στην καθαρή ενέργεια”, που όμως είναι μια πανάκριβη ιστορία δίχως τέλος. Το επιχείρημα “τι πρέπει να βρουν τα παιδιά μας” για ένα καλύτερο περιβάλλον, η απάντηση είναι εφιαλτική: πανάκριβη ενέργεια για λίγους, επισφαλής παραγωγή ενέργειας που θα εξαρτάται από τις καιρικές διαθέσεις – εκτός από την παραγωγή ενέργειας από εισαγόμενο αέριο – και πτώματα.
Πολλά πτώματα ανεμογεννητριών από πάρκα που στήθηκαν με “μυστική” συμφωνία σε ότι αφορά το κόστος αποψίλωσης του. ΔΕΝ υπάρχει ρυθμιστικός ενιαίος νόμος.
Σε ότι αφορά την απολιγνιτοποίηση και τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών, ο Άδωνις Γεωργιάδης -που ουδόλως ενδιαφέρεται για οτιδήποτε άλλο πλην τα οφέλη των επιχειρηματιών- υποστήριξε ότι είναι εύλογες οι ανησυχίες όσων δουλεύουν στα λιγνιτωρυχεία, καθώς φοβούνται ότι θα μείνουν χωρίς δουλειά.
Και καμία αναστολή δεν έχει στο να πει ψέματα: Είναι δεδομένο ότι όλα τα λιγνιτωρυχεία θα έχουν κλείσει στην Ελλάδα, το αργότερο μέχρι το 2028. Είναι γνωστό ότι ο λιγνίτης είναι πλέον πολύ ακριβώς ως καύσιμο και η ΔΕΗ μπαίνει μέσα γύρω στα 300 εκ. ευρώ το χρόνο λόγω των προστίμων που πληρώνει, είπε και συμπλήρωσε ότι η κυβέρνηση διεκδικεί πόρους από την ΕΕ οι οποίοι θα διοχετευτούν στις περιοχές όπου υπάρχουν λιγνιτωρυχεία, έτσι ώστε να βρουν καλύτερες δουλειές και με καλύτερη ποιότητα ζωής.
Ο λιγνίτης βγαίνει ακριβότερος γιατί πληρώνουμε πρόστιμο στην ΕΕ, ενώ ακόμα δεν έχουμε εξασφαλίσει με σιγουριά τα κονδύλια για τις τοπικές κοινωνίες. Στο κόστος υπολογίσατε εκείνο της αποσυναρμολόγησης και ξεφορτώματος των υλικών που “θα βρουν τα παιδιά μας” στο μέλλον, ή όχι; Μέρη ταφής; Τρόπους ταφής; Κόστος ταφής;
Όχι. Προτεραιότητα έχει η υπόσχεση και η “βιώσιμη ανάπτυξη” των διαφόρων Μυτιληναίων, και σε 2 δεκαετίες, άλλοι θα είναι στην κυβέρνηση να λουστούν το πρόβλημα.
Και οι ιθαγενείς, θα κληθούν για μια ακόμα φορά να πληρώσουν τη λύση. Θάψιμο. Νέα πάρκα. Θάψιμο νέα πάρκα. Εις τον αιώνα τον άπαντα, αμήν….
