Στο μπόι ως γυναίκα ήταν μια σταλιά. Στο ύψος της δημοσιογραφίας, είχε πιάσει ταβάνι!
φέτος συμπληρώνονται 10 χρόνια από τον θάνατο της και αναδημοσιεύουμε το αφιέρωμα
Κάποτε το να είναι κάποιος δημοσιογράφος ήταν σπουδαία υπόθεση. Με τα λιγοστά μέσα της τεχνολογίας, γινόταν ράλι μόλις έπαιρναν την είδηση, τρέχοντας στα δημόσια τηλέφωνα, ώστε να την δώσουν πρώτοι στις εφημερίδες τους ή τα ραδιόφωνα. Το δε αποκλειστικό ρεπορτάζ απαιτούσε έρευνα εις βάθος, με κίνδυνο ακόμα και την ίδια τους τη ζωή αν ήταν σκοτεινό κι εμπλέκονταν άτομα μαφίας, πολιτικοί, ή μεγάλα ονόματα της οικονομίας.
Από το β΄ Π.Π. και μετά, σταδιακά τα ΜΜΕ ειδικά των ΗΠΑ άρχισαν να ελέγχονται από τις μυστικές υπηρεσίες. Με τα χρόνια, οι παγκόσμιοι ολιγάρχες έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον κι άρχισαν να τα αποκτούν, και φτάσαμε στη σημερινή εποχή, όπου πλέον ελέγχονται πλήρως, τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία γράφουν την είδηση όπως θέλουν, και όλοι οι άλλοι κάνουν copy paste αλλάζοντας μια λέξη εδώ και μια άλλη εκεί. Διαβάστε σχετικά: ΜΜΕ: Ελευθερία του Τύπου ή ελεγχόμενη προπαγάνδα;
Πάμε τώρα στην μορφή που λέγεται Helen Thomas και που, παρ’ όλο το δύσκολο πόστο της, δεν χαρίστηκε σε κανέναν και με τίποτα, με μεγάλο κόστος, ακόμα και τη φήμη της.
Η Helen Thomas (4/8/1920 – 20 Ιουλίου 2013) γεννήθηκε στο Γουίντσεστερ του Κεντάκι. Η Thomas ήταν το έβδομο από τα δέκα παιδιά του Γιώργου και της Μαρίας Thomas, μετανάστες από την Τρίπολη του Λιβάνου.
Η Thomas ανατράφηκε κυρίως στο φτωχικό Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν, όπου η οικογένειά της μετακόμισε όταν ήταν τεσσάρων ετών, και ο πατέρας άνοιξε ένα μανάβικο.
Μεγάλωσε ως Χριστιανή Ορθόδοξη κάτι όμως που δεν την έσωσε από τις διακρίσεις που γίνονταν εις βάρος της για την καταγωγή της. Μια μέρα στο Ντιτρόιτ γύρισε από το σχολείο κλαίγοντας γιατί τα άλλα παιδιά δεν την έβλεπαν ως αμερικανίδα και ονόμαζαν εκείνη και τους υπόλοιπους Αραβο-Αμερικάνους ως ‘σκορδοφάγους’.
Ξεκίνησε δειλά την καριέρα της ως copygirl αλλά σύντομα άρχισε να κερδίζει χώρο σε αυτό το δύσκολο και ανδροκρατούμενο επάγγελμα. Εντάχθηκε στο United Press το 1943. Το 1959 ήταν ήδη πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών του National Press.
“Ευχαριστούμε, κύριε Πρόεδρε”
Στα 60 χρόνια δημοσιογραφικής δουλειάς πέρασαν 10 πρόεδροι των ΗΠΑ από την ‘ποδιά’ της. Η μικροσκοπική μαυρομάτα δημοσιογράφος δεν χαριζόταν όμως ποτέ σε κανέναν από αυτούς. Κάλυπτε τις ειδήσεις του Λευκού Οίκου και ήταν πάντα καυστική στις ερωτήσεις που απαιτούσε να απαντηθούν.
Ο μοναδικός αγαπημένος της πρόεδρος όλων όσων έζησε από τόσο κοντά ήταν, και παρέμεινε μέχρι θανάτου της, o John F. Kennedy.
Τον Νοέμβριο του 1960 η Thomas άρχισε να καλύπτει τον τότε Πρόεδρο John F. Kennedy. Οι συνεντεύξεις των προέδρων που διαρκούν συγκεκριμένη ώρα, πάντα τελείωναν όταν ο Πρόεδρος θεωρούσε ότι τα θέματα καλύφθηκαν και ο επικεφαλής των δημοσιογράφων εξ ονόματος όλων έλεγε “Ευχαριστούμε, κύριε Πρόεδρε”.
Όμως σε μια συνέντευξη του Kennedy που οι δημοσιογράφοι τον βομβάριζαν με ερωτήσεις σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ, ο Kennedy δίσταζε να την ολοκληρώσει φοβούμενος ότι θα τον κατηγορήσουν ότι αποφεύγει να απαντήσει, και τότε η Thomas, η χαμηλών τόνων μέχρι τότε, φώναξε… “Ευχαριστούμε, κύριε Πρόεδρε”, για να βγάλει τον αγαπημένο της πρόεδρο από τη δύσκολη θέση. Έκτοτε και για πολλές δεκαετίες, η Thomas ήταν το χρονόμετρο όλων των προεδρικών συνεντεύξεων.
Η Helen Thomas και ο Obama
Φυσικά και δεν του χαρίστηκε ούτε λεπτό. Από τις πρώτες μέρες της πρώτης του διακυβέρνησης η Thomas δήλωνε ανοιχτά ότι μπορεί να έχει κάποια καλά στην εσωτερική πολιτική του, αλλά στην εξωτερική, είναι ίδιος και χειρότερος του Bush. Πολεμοχαρής. Και τελικά επιβεβαιώθηκε. Στις 9 Φεβρουαρίου, 2009, η Thomas ήταν παρούσα στην πρώτη σειρά για την πρώτη συνέντευξη Τύπου του νεοεκλεγέντα Obama. Εκείνος αναφέρθηκε σε εκείνη λέγοντας, “Hellen. Είμαι ενθουσιασμένος, αυτή είναι η εναρκτήρια στιγμή μου,” προφανώς για να καλοπιάσει την πιο σκληρή όλων των δημοσιογράφων. Αλλά μάταια… Η Thomas δεν του χαρίστηκε ποτέ.
Την 1η Ιουλίου, 2009, η Thomas σχολιάζοντας τον χειρισμό των ΜΜΕ εκ μέρους της κυβέρνησης Obama είπε
“είχαμε πάντα κάποιο έλεγχο, αλλά αυτό, δεν είναι έλεγχος. Θέλω να πω ότι είμαι έκπληκτη, είμαι κατάπληκτη με εσάς τους ανθρώπους που μιλούν για άνοιγμα και διαφάνεια και θέλουν απόλυτο έλεγχο … »
Είπε επίσης ότι ούτε ο Nixon που προσπάθησε να ελέγξει τον Τύπο δεν είχε τόσο έλεγχο σ’ αυτόν όσο ο Obama.
Στις 4 Αυγούστου 2009, η Thomas γιόρτασε τα 89α γενέθλιά της. Ο Obama, του οποίου τα γενέθλια είναι την ίδια ημέρα, της έκανε έκπληξη και προσφέροντας της cupcakes, και της τραγούδησε το Happy Birthday πριν από συνέντευξη Τύπου εκείνης της ημέρας. Το πόσο το χάρηκε εκείνη…. φαίνεται από τη φωτογραφία…
Η Hellen Thomas, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και το Ισραήλ
Στις 21 Μαρτίου 2006, η Thomas κλήθηκε απευθείας από τον Πρόεδρο George W. Bush για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια. Η Thomas ρώτησε τον Bush για τον πόλεμο στο Ιράκ:
Θα ήθελα να σας ρωτήσω, κύριε Πρόεδρε, [για] την απόφασή σας να εισβάλετε στο Ιράκ. . . Κάθε λόγος που αναφέρθηκε, δημόσια τουλάχιστον, αποδείχθηκε ότι δεν είναι αληθινός. Η ερώτησή μου είναι: Γιατί ήθελες πραγματικά να πας στον πόλεμο;
. . . Είπατε ότι δεν ήταν το πετρέλαιο. . . η αναζήτηση για πετρέλαιο, δεν ήταν το Ισραήλ, ή οτιδήποτε άλλο. Τι ήταν τελικά;
Στη συνέντευξη Τύπου του Λευκού Οίκου στις 18 Ιουλίου 2006, η Thomas παρατήρησε: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες… θα μπορούσαν να είχαν σταματήσει τον βομβαρδισμό του Λιβάνου. Έχουμε τόσο πολύ έλεγχο με τους Ισραηλινούς… έχουμε καταφύγει για συλλογική τιμωρία εναντίον όλων, Λίβανο και Παλαιστίνη». Ο Γραμματέας Τύπου Τόνι Σνόου απάντησε ειρωνικά: «Σας ευχαριστώ για την άποψη της Χεζμπολάχ».
Σε μια συνέντευξη Τύπου στις 30 Νοεμβρίου 2007, η Thomas που δεν σώπαινε ποτέ, ρώτησε την Γραμματέα Τύπου του Λευκού Οίκου Dana Perino σχετικά με το γιατί οι Αμερικανοί πρέπει να εξαρτώνται από τον στρατηγό Ντέιβιντ Πετρέους για τον καθορισμό του πότε θα αναπτυχθούν εκ νέου τα στρατεύματα των ΗΠΑ από το Ιράκ. Η Perino άρχισε να απαντά, όταν η Thomas παρενέβη λέγοντας «Εννοείς πόσους άλλους σκοτώνουμε;» Η Perino αμέσως προσβλήθηκε, απαντώντας:
Helen, θεωρώ πραγματικά ατυχές που χρησιμοποιείς τη θέση σου στην πρώτη σειρά, που σου έδωσαν οι συνάδελφοί σου, για να κάνεις τέτοιες δηλώσεις. Είναι τιμή και προνόμιο να βρίσκεσαι στην αίθουσα ενημέρωσης και να υπονοείς ότι εμείς, οι Ηνωμένες Πολιτείες, σκοτώνουμε αθώους ανθρώπους είναι απλώς παράλογο και πολύ προσβλητικό
Αρνούμενη να υποχωρήσει, εκείνη απάντησε αμέσως ρωτώντας την αν ήξερε πόσοι αθώοι Ιρακινοί είχαν σκοτωθεί και στη συνέχεια αμφισβήτησε την ειλικρίνεια της λύπης όταν η Perino απάντησε ότι η διοίκηση λυπάται για την απώλεια όλων των αθώων Ιρακινών ζωών.
Όταν την 27η Μαΐου 2010 ο Ραβίνος David Nesenoff της RabbiLive.com, υπεύθυνου της American Jewish Day Celebration ρώτησε την Thomas καθώς έφευγε από τον Λευκό Οίκο, για κάποια σχόλια σχετικά με το Ισραήλ, εκείνη του απάντησε:
«Πες τους να τσακιστούν να φύγουν από την Παλαιστίνη. Και θυμηθείτε, αυτοί οι άνθρωποι είναι υπό κατοχή και είναι γη τους. Δεν είναι η Γερμανία, δεν είναι η Πολωνία …»
Όταν την ρώτησε που θα πρέπει να πάνε οι Ισραηλινοί Εβραίοι, του απάντησε ότι «θα μπορούσαν να “πάνε σπίτι τους” στην Πολωνία ή την Γερμανία ή την Αμερική ή οπουδήποτε αλλού. Γιατί να βγάλουν τους ανθρώπους από εκεί που έχουν ζήσει σ’ αυτό το μέρος για αιώνες;»
Αυτές τις δηλώσεις, η ηλικιωμένη πια Thomas της πλήρωσε πανάκριβα. Σε μια χώρα που κυβερνιέται από τον σιωνισμό, οι δημόσιες πιέσεις και ψυχολογικοί εκβιασμοί δεν άργησαν να ξεσπάσουν. Ο ατζέντης των βιβλίων της την παράτησε με δημόσια δήλωση. Η Ένωση Ανταποκριτών του Λευκού Οίκου εξέδωσε ανακοινώσεις ονομάζοντας της ‘απαράδεκτη’ και ‘αδικαιολόγητη’. Η Ένωση Συντακτών ψήφισε να διαγραφεί από το σώμα. Την ανάγκασαν να παραιτηθεί από την εφημερίδα Hearst όπου έγραφε ακόμα. Και γενικά, ξέσπασε τέτοιος πόλεμος στην μικροκαμωμένη γηραιά κυρία των ΜΜΕ που ύψωσε το ανάστημά της και είπε την αλήθεια, έτσι που τελικά εξαναγκάστηκε να ‘μαζέψει’ τη δήλωση της και να ‘ζητήσει’ δημόσια συγνώμη μέσω του μπλογκ της.
Ωστόσο σε μια συνέντευξη της ένα χρόνο μετά στον Scott Spears της WMRN η ίδια δήλωσε: «Χτύπησα τον τίγρη. Δεν μπορείς να επικρίνεις το Ισραήλ σε αυτή τη χώρα και να επιβιώσεις». Και πρόσθεσε: «Εξέδωσα μια συγγνώμη επειδή οι άνθρωποι ήταν αναστατωμένοι, αλλά τελικά, ακόμα και σήμερα έχω τα ίδια αισθήματα σχετικά με την επιθετικότητα και την βαρβαρότητα του Ισραήλ».
Πέθανε πλήρης ημερών στα 92 της και πλήρης συνείδησης στις 20 Ιουλίου 2013, στο σπίτι της στην Ουάσιγκτον, DC. Πολλές γυναίκες δημοσιογράφοι τίμησαν τη μνήμη της Thomas στο Twitter, συμπεριλαμβανομένης της Judy Woodruff, η οποία την αποκάλεσε “πρωτοπόρο” και της Lynn Sweet, η οποία είπε ότι ήταν «μια δημοσιογράφος που έσπασε γυάλινη οροφή». Η Andrea Mitchell έγραψε στο Twitter ότι η Thomas «το έκανε δυνατό για όλους εμάς που ακολουθήσαμε».
Η Thomas αποτεφρώθηκε και οι στάχτες της θάφτηκαν στο Ντιτρόιτ, μετά από μια παραδοσιακή Αντιοχική Ορθόδοξη κηδεία.