Από τις Μικρές Κυρίες, στις μεγάλες τσούλες…
Οι Μικρές Κυρίες είναι ένα “κλασσικό” μυθιστόρημα εφηβικής λογοτεχνίας για κορίτσια που γράφτηκε από την Αμερικανίδα μυθιστοριογράφο Λουίζα Μέι Άλκοτ, που αρχικά δημοσιεύτηκε σε δύο τόμους το 1868 και το 1869.
Η Άλκοτ έγραψε το μυθιστόρημα κατόπιν παραγγελίας του εκδότη της, παρότι δεν της άρεσε να γράφει για κορίτσια. «Δεν θα μπορούσα να γράψω μια ιστορία κοριτσιών γνωρίζοντας ελάχιστα για τις αδερφές μου και προτιμώντας πάντα τα αγόρια», αναφέρεται στο Meg Jo Beth Amy, μια συνοπτική βιογραφική περιγραφή της ζωής και της γραφής της Άλκοτ.
Το βιβλίο που είναι εν μέρει αυτοβιογραφικό, αλλά και μυθοπλασία, αναφέρεται σε μια οικογένεια φτωχική, όπου τα κορίτσια περνάνε στην εφηβεία για να γίνουν γυναίκες, υποχρεωμένες να βγουν στην αγορά εργασίας, κάτι που τα χρόνια εκείνα δεν αφορούσε τις νεαρές της αστικής τάξης και ελίτ.
Σύμφωνα με τη λογοτεχνική κριτικό Σάρα Έλμπερτ, με τον όρο «μικρές κυρίες», η Άλκοτ είχε κατά νου την ντικενσιανή σημασία, που αντιπροσώπευε την περίοδο στη ζωή μιας κοπέλας όπου η παιδική και η εφηβική ηλικία οδηγούν προς τη γυναικεία ηλικία. Καθεμιά από τις αδερφές Μαρτς ζει μια οδυνηρή εμπειρία που δίνει στην ίδια και τον αναγνώστη να καταλάβουν ότι η «παιδική αθωότητα» ανήκει στο παρελθόν και ότι «το αναπόδραστο πρόβλημα της γυναίκας» είναι το μόνο που μένει. Σύμφωνα με άλλες απόψεις, ο τίτλος είχε σκοπό να τονίσει την κοινωνική αδικία, ειδικά εκείνης της εποχής, των γυναικών σε σύγκριση με τους άνδρες ή να περιγράψει τη ζωή απλών ανθρώπων, «ασήμαντων» με την κοινωνική έννοια.
Όπως και να το δει κανείς, το βιβλίο είναι ένα καθαρό μήνυμα φεμινισμού και χειραγώγησης γυναικών για εκείνη την εποχή, που ήταν προσβολή για μια γυναίκα να δείξει τολμηρό μπούστο, ή ακόμα και γάμπα, λίγο πιο πάνω από τον αστράγαλο. Αυτά μόνο για καμπαρέ και πόρνες.
Στην εποχή μας, η «επανάσταση» στις δυτικές γυναίκες είναι να γδύνονται όσο πιο πολύ μπορούν, να φοράνε σιθρού ρούχα στα γκαλά και κόκκινα χαλιά, τα κλασάτα πάρτι και δημόσιους χώρους ψυχαγωγίας, και φυσικά να μάχονται για όλη αυτή την κατάντια, προσβάλλοντας και επικρίνοντας το κώδικα ενδυμασίας άλλων εθνών και χωρών, μη δυτικών.
Και φυσικά οι δυτικοί που κάποτε λάτρεψαν τις Μικρές Κυρίες για αρχή, τώρα λατρεύουν και προωθούν αυτό το μοντέλο, τις μεγάλες τσούλες. Εύκολα θα βρουν δουλειά στα κανάλια, θα γίνουν πρωτοσέλιδα στα ΜΜΕ, πρότυπο για την νεολαία. Μετά θα αναρωτιούνται γιατί τόσοι βιασμοί και κακοποίηση γυναικών, τόση… «γυναικοκτονία». Μα αυτοί τις σκότωσαν πρώτοι και καλύτεροι!
Ιδού η πρώην “σταρ” του ΣΚΑΪ, Σοφία Χατζηπαντελή: Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού που είχε με τρένο από το Παρίσι στη Βενετία, στάθηκε μπροστά από ένα τζάμι, σήκωσε τη μπλούζα της και κόλλησε το στήθος της πάνω στο τζάμι.
Το στιγμιότυπο δημοσίευσε στο Instagram μια φίλη της Σοφίας Χατζηπαντελή και αυτή το προώθησε στο δικό της προφίλ. Στα επίμαχα σημεία τοποθέτησαν emoji από φωτιές, ενώ το μοντέλο σχολίασε το story γράφοντας: «Θα με διώξουν από αυτό το τρένο».
Όλο αυτό, έγινε viral εκτός από το Instagram που μπαίνουν νέα κορίτσια, και σε όλα τα ΜΜΕ.
Μάλιστα η πρώην κριτής του «My Style Rocks» ανακοίνωσε τότε ότι θα κάνει ένα διάλειμμα από τον χώρο της μόδας και το modelling για να βάλει προτεραιότητα εκείνη και την “ψυχική υγεία της”. Άρα έχει εκεί πρόβλημα… Πριν ήταν κριτής στο GNTM 5 και έφυγε κι από κει.
Για την ψυχική υγεία τη δική μας; Των νέων κοριτσιών; Αδιάφορο. Η κουλτούρα των παγκοσμιοποιητών είναι «γίνετε όλες μικρές τσούλες», αδιάφορες για τα κοινά, να παίρνει μάτι ο ανδρικός πληθυσμός, να χάνεται ο σεβασμός κι αυτοσεβασμός, να μην έχετε μυαλό για οικογένεια – ξεπερασμένα όλα αυτά! Προσθετική στήθους, χειλιών, ψεύτικες βλεφαρίδες και… άντε μπας και βρείτε και κανέναν sugar daddy να σας λύσει το πρόβλημα επιβίωσης. «Χειραγώγηση» λέμε!