Eίναι για μένα δύσκολο να βρω μια καλή ταινία στο Netflix, ειδικά από τις αγγλόφωνες, που να μην προωθεί την “πολιτικά ορθή” ατζέντα woke ακόμα και σε… ρεάλιτι ή σήριαλ μαγειρικής
Θα μου πείτε γιατί συνεχίζω τότε τη συνδρομή μου; Να, επειδή μένω στο βουνό ψηλά εκεί και κάθε Παρασκευή, αντί να κατέβω στην πόλη για να πάω σινεμά, κάνω το διάλλειμα από το γράψιμο, με σπιτικά ποπ κορν, μπυρίτσα και ταινία. Πολλές φορές, τα δυο πρώτα είναι μακράν πιο “νόστιμα” από την ταινία!
Αλλά υπάρχουν και κάποιες που με αποζημιώνουν, όπως έγινε με την ταϊλανδέζικη ταινία «Πείνα», σε σκηνοθεσία και σενάριο Σιτισίρι Μονγκολσίρι που -όπως μαθαίνω από το ίντερνετ- καθήλωσε τους χρήστες της πλατφόρμας.
Ωστόσο διαβάζοντας ελληνικές και ξένες κριτικές, άρχισα να αναρωτιέμαι: Πόσοι κατάλαβαν το νόημα της ταινίας;
Στέκονται στη σκηνοθεσία, την ηθοποιία, στο κατά πόσο είναι “πρωτότυπο” το σενάριο ή θυμίζει κάποιο άλλο, σε μια προκλητική σκηνή με υποτιθέμενα αίματα στα φαγητά ενός μενού, κ.λπ:
Το Hunger είναι σαν να έβαλε κάποιος σε ένα μπλέντερ τη Μουλάν, το The Menu, το The Bear, το Squid Game, το MasterChef και τον Εφιάλτη Στην Κουζίνα και το αποτέλεσμα είναι ένας αχταρμάς.
Για την ακρίβεια, μοιάζει να κοπιάρει νόρμες αμερικάνικου σινεμά, να έχει υποταχθεί ενδεχομένως αρκετά στις πιέσεις του Netflix να κάνει μια πιο «δυτική» ταινία και το Hunger είναι αποδιοργανωτικό για τον θεατή.
Τόσα είδε, και τόσα κατάλαβε ο ανώνυμος κριτικός του menshouse.gr
Γιατί πάντα βλέπουμε με τα μάτια του μυαλού που κουβαλάμε, της συνείδησης που έχουμε διαμορφώσει και της ξεχωριστής μας ψυχής. Αυτό που βλέπουμε, δεν είναι τίποτα άλλο, από τον εαυτό μας σε καθρέφτη, γι’ αυτό υπάρχουν και διαφορετικές αντιλήψεις.
Ναι, μπορείς να πάρεις 10 ταινίες και να κάνεις “αχταρμά”, όπως ένας καλός σεφ μπορεί να πάρει 10 παλιές συνταγές και να δημιουργήσει ένα νέο “εξαιρετικό” πιάτο, για να φτάσουμε στο θέμα της ταινίας.
Χωρίς να προδώσω την πλοκή κι ακόμα το τέλος της, περί αυτού πρόκειται. Η ταινία αφορά στην επιθυμία, στην διάθεση να γίνει κάποιος “ξεχωριστός”, να ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της επιβίωσης και να διακριθεί στον τομέα του, αλλά… με τι κόστος; Ποια είναι η κόκκινη γραμμή και ποια τα όρια συμβιβασμών και υποχωρήσεων που μπορεί ο κάθε ένας από μας να δεχτεί προκειμένου να πετύχει τον στόχο του;
Αλλά και ποιο είναι το μέσο που θα “αγιάσει” προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του;
Σε μια κοινωνία έντονων κοινωνικών αντιθέσεων ο πειρασμός είναι μεγάλος, όταν σου δίνεται η ευκαιρία, σαν αυτή που δόθηκε στην ηρωίδα της ταινίας, να ξεφύγει από την σκληρή εργασία της στο οικογενειακό street food, για να περάσει στον ακόμα πιο σκληρό χώρο των Master Chefs προκειμένου να γίνει μεγάλο όνομα.
Κι όσο κυλάει η ταινία, κατανοείς από την πλοκή και τις μαρτυρίες, ότι η λέξη «Πείνα» δεν αφορά σε φαγητό, αλλά σε κάτι άλλο, που δεν ικανοποιείται με τίποτα.
Η κτητικότατα και η εξουσία την καθορίζουν, βάζοντας διλήμματα στην νέα γυναίκα της ταινίας, με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.
Κι εκεί που οι επιλογές μοιάζουν να είναι μόνο δυο και ακραίες, εκείνη ως κυρίαρχος του εαυτού της, δημιουργεί μια νέα, καθαρά δική της. Αποφασίζει να τα κάνει όλα “με τον δικό της τρόπο”!
Εκεί είναι και όλο το ζουμί της ταινίας. Δεν είναι κακό να έχεις επιθυμίες και φιλοδοξίες, φτάνει να έχεις πρώτα και κύρια χτίσει τις αρχές μέσα σου, τόσο γερές και καθαρές, που θα σου δώσουν λύσεις να κάνεις αυτό που θες, χωρίς όμως να χαθείς και φυλακιστείς μέσα σε αυτές, χωρίς να χάσεις τον Εαυτόν σου.
Μια ταινία που πρέπει να δουν όλοι οι νέοι, κι ελπίζω να καταλάβουν περισσότερα από τους “κριτικούς” ταινιών. Τέσσερις κριτικές διάβασα ως τώρα, κι απίστευτο πως κανείς δεν άγγιξε το νόημα…