Με τα μούτρα έπεσαν οι Έλληνες μετεωρολόγοι στο διαδίκτυο αλλά και σε όλα τα κανάλια, για να μας «εξηγήσουν» το φαινόμενο των κόκκινων ουρανών για το οποίο γράψαμε χτες το βράδυ
Aλλά δεν αρκέστηκαν στα επιστημονικά μάμπο τζάμο -κοινώς αρλούμπες- έπιασαν και στο στόμα τους τούς Αρχαίους για να μας αποδείξουν ότι το φαινόμενο είναι μεν σπάνιο, αλλά υπάρχουν αναφορές από τον Ηρόδοτο και τον Αριστοτέλη.
Και τα καλοζωισμένα από την κυβέρνηση παπαγαλάκια των ΜΜΕ, τραγούδησαν εν χορώ:
Ο Αριστοτέλης φαίνεται ότι υπήρξε ο πρώτος παρατηρητής του Βόρειου Σέλαος, καθώς στα «Μετεωρολογικά» του (Α’,5) φαίνεται να παρουσιάζει ένα φαινόμενο με πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Εμφανίζεται να παρακολούθησε το φαινόμενο κατά τη διάρκεια μιας αίθριας νύχτας, ενώ και τότε πιθανότατα αυτό εμφανιζόταν με κόκκινο και όχι με πράσινο χρώμα («αιματώδη χρώματα» ανέφερε ο ίδιος στα Μετεωρολογικά).
Στην Αρχαία Ελλάδα πάντως αναφορές για την ύπαρξη σέλαος υπάρχουν για τα έτη 479 και 466 στην Αθήνα, το 372 και το 348 σε όλη την Ελλάδα, το 343 κοντά στην Κόρινθο και στη συνέχεια ακολουθεί η αρκετά πλήρης περιγραφή του ίδιου του Αριστοτέλη. Η λέξη «Σέλας» αναφέρθηκε πρώτη φορά από τον Όμηρο.
Μόνο που… πουθενά δεν αναφέρονται οι Αρχαίοι σε “βόρειο” Σέλας, ενώ σύμφωνα με το λεξικό της αρχαίας γλώσσας, Σέλας σημαίνει κεραυνός, λάμψη, αστροπελέκι, λαμπρή πύρινη φλόγα, λαμπάδα – και όχι ένας κατακόκκινος ή μωβ ή πράσινος ουρανός!
Πάμε και στον έρμο τον Ηρόδοτο, που επίσης επικαλούνται για τις συχνές επισκέψεις της Αφρικάνικης σκόνης – το «σπάνιο ανοιξιάτικο φαινόμενο» που βλέπουμε πλέον σχεδόν όλο το χρόνο. «Το λέει κι ο Ηρόδοτος», λένε. Κι αφού το σχολίασε ο Ηρόδοτος προφανώς επειδή ήταν το πάλαι ποτέ σπάνιο φαινόμενο, τώρα εμείς καλούμαστε να το τρώμε στη μάπα καθημερινά!
Τι λέει, λοιπόν, ο Ηρόδοτος για το σέλας; Ούτε για βόρειο, ούτε για νότιο μιλάει, αλλά… για ένα μοσχάρι που θα έπρεπε να γεννηθεί από έναν κεραυνό:
[3.29.1] Μόλις λοιπόν του πήγαν τον Άπη οι ιερείς, ο Καμβύσης έκανε σαν τρελός, έβγαλε το στιλέτο του και έκανε να χτυπήσει τον Άπη στην κοιλιά, αλλά τον βρήκε στο μερί· γέλασε τότε και είπε στους ιερείς: [3.29.2] «Βρε κουφιοκεφαλάκηδες, υπάρχουν τέτοιοι θεοί, με αίμα και με σάρκα και ευαίσθητοι στο σίδερο; Πραγματικά, είναι άξιος των Αιγυπτίων τούτος ο θεός· εσάς ωστόσο δεν θα σας βγει σε καλό που με κάνατε περίγελο». Αυτά είπε και πρόσταξε τους εντεταλμένους να μαστιγώσουν γερά τους ιερείς, και από τους άλλους Αιγυπτίους όποιον πιάνουν να πανηγυρίζει, να τον εκτελούν. [3.29.3] Έτσι λοιπόν έληξε η εορτή των Αιγυπτίων, οι ιερείς τιμωρήθηκαν, και ο Άπις λαβωμένος στο μερί, έλιωνε ξαπλωμένος μέσα στο ιερό ώσπου πέθανε από τη λαβωματιά, και οι ιερείς τον έθαψαν κρυφά από τον Καμβύση.