Η Μεγάλη Εξαπάτηση του Ελληνικού λαού
Τον ψήφισαν ως «σωτήρα», αποδείχθηκε ένας ακόμα προδότης…
Ήταν 23 Απριλίου του 2010 όταν ο τότε πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου με ένα «δραματικό» διάγγελμα από το ακριτικό Καστελόριζο, θα βάλει τη χώρα μας στον μηχανισμό στήριξης τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, για να ικανοποιήσει τόσο Αμερικάνους όσο κι Ευρωπαίους, αλλά και για να είναι σίγουρο ότι και τα δυο πόδια της Ελλάδας είναι αλυσοδεμένα.
Έτσι άνοιξε ένας κύκλος μακράς λιτότητας που ακόμα δεν έχει τελειώσει, αλλά και ούτε προβλέπεται όπως διαφάνηκε και διαφαίνεται από τις πολιτικές των μνημονιακών κομμάτων, πρώην και εν ενεργεία.
«Η Ελλάδα ζητά την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου», είχε ανακοινώσει ο Γιώργος Παπανδρέου από το Καστελόριζο.
Με εντολή Ομπάμα
Γράφει ο ΒΗΜΑτοδότης στην ίδια επέτειο το 2015:
Στις 23 Απριλίου συμπληρώνονται πέντε χρόνια από την ημέρα που ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, ευρισκόμενος σε «εντεταλμένη υπηρεσία για τη σωτηρία της χώρας» (όπως ο ίδιος είπε), παρέδιδε την Ελλάδα στην αγκαλιά του ΔΝΤ και του Μηχανισμού Στήριξης. Ενας από τους πλέον στενούς συνεργάτες και προσωπικούς φίλους του τότε πρωθυπουργού, ο οποίος διετέλεσε μάλιστα και υπουργός (σε δύο υπουργεία), αποκαλύπτει σήμερα ότι την προηγουμένη της μετάβασης στο Καστελόριζο, στις 22 Απριλίου 2010, o κ. Παπανδρέου δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από τον πλανητάρχη. Ο πρόεδρος Ομπάμα (φωτογραφία) θέλησε να τηλεφωνήσει σχεδόν χαράματα (ώρα Ελλάδος) στον κ. Παπανδρέου, προτού καν συγκληθεί το Υπουργικό Συμβούλιο, για να τον προτρέψει να προτιμήσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Μηχανισμό Στήριξης «προτού αυτός διαλυθεί». Του είπε, μάλιστα, όπως μου το μετέφεραν, ότι «είναι επιτακτική ανάγκη να ενταχθεί η χώρα», θεωρώντας μεγάλο επίτευγμα το γεγονός ότι δημιουργήθηκε ένας μηχανισμός στήριξης με τη συμμετοχή και του ΔΝΤ, καλύπτοντας έτσι ένα θεσμικό ευρωπαϊκό κενό χρηματοδότησης. Ο κ. Παπανδρέου άκουσε προσεκτικά τον πλανητάρχη και εν συνεχεία η χώρα μας υποχρεώθηκε να υπογράψει τρία μνημόνια, αρκετά μεσοπρόθεσμα προγράμματα και πολλά πολυνομοσχέδια-σκούπα που περιελάμβαναν τα γνωστά βάρβαρα μέτρα.
Η ιστορία πίσω από το διάγγελμα
Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε προγραμματίσει να επισκεφθεί την Παρασκευή 23 Απρίλιου του 2010 το ακριτικό Καστελόριζο για… θέματα περιφερειακής ανάπτυξης.
Την Πέμπτη 22 Απριλίου 2010 συγκαλείται άτυπο Υπουργικό Συμβούλιο, υποτίθεται για θέματα αποκρατικοποιήσεων. Στην πραγματικότητα ο πρωθυπουργός θέλει να ανιχνεύσει τις προθέσεις των μελών της κυβέρνησης αναφορικά με την υποβολή αίτησης για την άμεση ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης. Έπειτα από τέσσερις ώρες σύσκεψης λαμβάνει το «πράσινο φως» και ετοιμάζεται η σχετική επιστολή. Από το μεσημέρι ξεκινά ένας κύκλος τηλεφωνικών επαφών με όλα τα κέντρα λήψης αποφάσεων. Ενημερώνεται μεταξύ άλλων ο επικεφαλής της Κομισιόν Ζοζέ Μπαρόζο, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί και η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ.
«Πρόεδρε, να ακυρώσουμε το ταξίδι;» τον ρωτούν οι συνεργάτες του. «Γιατί να το ακυρώσουμε; Η ζωή συνεχίζεται» απαντά εκείνος. «Θα κάνω το διάγγελμα από το Καστελόριζο». Έτσι, την ημέρα της ονομαστικής εορτής του ο πρωθυπουργός φοράει μια μοβ γραβάτα στο πνεύμα των περιστάσεων και έχοντας ως φόντο το ηλιόλουστο μαγευτικό λιμανάκι του Καστελόριζου, με τα πολύχρωμα κεραμόσκεπα σπιτάκια, στέκεται μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα της δημόσιας τηλεόρασης προκειμένου να ανακοινώσει στον ελληνικό λαό τα κακά μαντάτα, που θα αποτελούσαν την έναρξη μίας δεκαετίας συνεχούς δοκιμασίας των οικονομικών, θεσμικών, κοινωνικών, πολιτικών και κυρίως ηθικών αντοχών μας.