Mπορεί ο καλός μας νέος υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης να τσέπωσε το υπουργικό πόστο του γιατί έχει κάνει τον Δήμο του πρότυπο «έξυπνης πόλης», ωστόσο οι πολίτες αντιδρούν στα σχέδια που έχει εξαγγείλει για την απανταχού 5G!
Ο κακός χαμός έγινε στην συνάντηση των εργαζομένων του αμαξοστασίου του Δήμου Τρικκαίων με τον διευθύνοντα σύμβουλο της e-trikala Οδυσσέα Ράπτη, στην οποία συμμετείχαν και κάτοικοι της περιοχής, με αφορμή για την εγκατάσταση κεραίας 5G και σχετίζεται με τα οχήματα χωρίς οδηγό.
Υπενθυμίζεται πως χωρίς να υπάρξει κάποια ενημέρωση, ξαφνικά χθες οι εργαζόμενοι είδαν τον γερανό με την κεραία. Τόσο οι δημοτικοί υπάλληλοι, όσο και οι κάτοικοι της περιοχής όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν αντιδρούν για λόγους υγείας.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Trikalanews.gr κατά τη διάρκεια της συνάντησης, ο κ. Ράπτης τους ενημέρωσε πως υπάρχει ένα… κενό στο σήμα στην περιοχή του Φλαμουλίου και για τον λόγο αυτό απαιτείται η εγκατάσταση της κεραίας.
Τα… αίματα δεν άργησαν να ανάψουν και εν τέλει λύση δεν βρέθηκε, ενώ αναμένεται νέα συνάντηση.
Στο μεταξύ, ενώ θέλουν και 5G δεν έχουν λύσει απλά προβλήματα σταθερής τηλεφωνίας. Σύμφωνα με το ίδιο τοπικό μέσο, «ο Δήμος Τρικκαίων ενημερώνει κυρίως επαγγελματίες και κατοίκους της οδού Γαριβάλδη, ότι συμβάλλει στον μέγιστο βαθμό, στην προσπάθεια να επιλυθούν τα προβλήματα που προκλήθηκαν στην τηλεφωνία και τις υπηρεσίες διαδικτύου. Ήδη έχει πραγματοποιηθεί επικοινωνία με την αρμόδια εταιρεία, προκειμένου το συντομότερο δυνατόν να αποκατασταθούν οι βλάβες, που προστέθηκαν στη μεγάλη χρονική διάρκεια των έργων. Ο Δήμος Τρικκαίων ευχαριστεί τους πολίτες για τη μεγάλη κατανόηση που έχουν ήδη επιδείξει το τελευταίο διάστημα».
Να υπενθυμίσουμε ότι από τα Τρίκαλα τα δυο στενά του Σακαφλιά, μας ήρθε ο νέος υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης, πρώην δήμαρχος Τρικκαίων, Δημήτρης Παπαστεργίου. Κι όπως ήδη γράψαμε, η επιλογή αυτή μόνο τυχαία δεν είναι.
Τώρα γιατί όλο αυτό, μας θύμισε το αξέχαστο και πάντα επίκαιρο ποίημα του Σουρή, στα δυο φορώντας τα πόδια που ‘χει στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι;
Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαριέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.
Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;