Το 1968, ο Gordon J. F. MacDonald, έγραψε ένα δοκίμιο με το τίτλο, “How to Wreck the Environment” “Πως να διαλύσετε το Περιβάλλον”, το οποίο εμφανίστηκε ως κεφάλαιο σε ένα βιβλίο με τίτλο Unless Peace Comes, Εκτός κι αν έρθει η Ειρήνη, ένα βιβλίο που αναφέρεται στα όπλα του μέλλοντος (1968)

ΟGordon J. F. MacDonald (1929-2002) ήταν ένας Αμερικανός γεωφυσικός και περιβαλλοντικός επιστήμονας, γνωστός για κύρια για τον σκεπτικισμό του όσον αφορά την ηπειρωτική ολίσθηση (τώρα αποκαλούμενη τεκτονική πλάκα), για τη συμμετοχή στην ανάπτυξη του ηλεκτρονικού αμυντικού φράγματος McNamara Line κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ και την πρώιμη έρευνα και υπεράσπιση των ανθρωπογενών κλιματικών αλλαγών.

O MacDonald “θαυμάστηκε” για το δημιουργικό μυαλό του και την ικανότητά του να συνδέει επιστημονικά ζητήματα και θέματα δημόσιας τάξης.

Εκτός της ακαδημαϊκής κοινότητας, ο MacDonald ήταν μακρόχρονιο μέλος της ελίτ συμβουλευτικής ομάδας επιστημόνων JASON. Υπηρέτησε στο αρχικό Προεδρικό Συμβούλιο για την Περιβαλλοντική Ποιότητα (1970-1972). Ο πρόεδρος Νίξον παρατήρησε τότε: «Έχω τρία μέλη της τάξης του Χάρβαρντ του 1950 στο προσωπικό μου, όλα summa cum laude». Η αναφορά ήταν στους Henry Kissinger, James Schlesinger και MacDonald. Ο MacDonald προήδρευσε στην επιτροπή MEDEA της CIA (1993-1996), μια ομάδα περιβαλλοντικών επιστημόνων που συγκάλεσε η CIA για να μελετήσει κατά πόσο τα δεδομένα από συστήματα διαβαθμισμένων πληροφοριών θα μπορούσαν να ρίξουν φως στα παγκόσμια περιβαλλοντικά ζητήματα. Του απονεμήθηκε το Medalion της CIA το 1994. Ήταν επικεφαλής επιστήμονας και αντιπρόεδρος της MITER Corporation από το 1983 έως το 1990. Αργότερα έγινε διευθυντής του Διεθνούς Ινστιτούτου Ανάλυσης Εφαρμοσμένων Συστημάτων.

Πως να διαλύσετε το Περιβάλλον

Ο MacDonald είχε μελετήσει πολύ στενά την τροποποίηση του καιρού και τις επιστήμες της ατμόσφαιρας. Ήξερε καλά τον γνωστό επιστήμονα του Προγράμματος Μανχάταν, James Conant. Εργάστηκε για το ίδρυμα Carnegie (το οποίο εκπονεί μελέτες και προτείνει μεθόδους Γεωμηχανικής) καθώς και για τη NASA. Επίσης, συμμετείχε στις επιχειρήσεις βροχοπτώσεων στο Βόρειο Βιετνάμ, που έγιναν με σπορά νεφών.

Στην εισαγωγή του δοκιμιού του αναφέρει:

Μεταξύ των μελλοντικών μέσων για την επίτευξη εθνικών στόχων με τη βία, μια δυνατότητα εξαρτάται από την ικανότητα του ανθρώπου να ελέγχει και να χειρίζεται το περιβάλλον του πλανήτη του. Όταν επιτευχθεί, αυτή η δύναμη πάνω στο περιβάλλον του θα προσφέρει στον άνθρωπο μια νέα δύναμη ικανή να κάνει μεγάλες και αδιάκριτες ζημιές.
Η παρούσα πρωτότυπη αντίληψή μας για σκόπιμη περιβαλλοντική αλλαγή καθιστά δύσκολο να φανταστούμε έναν κόσμο στον οποίο ασκείται γεωφυσικός πόλεμος. Ένας τέτοιος κόσμος μπορεί να είναι ένας τομέας στον οποίο τα πυρηνικά όπλα ουσιαστικά είναι απαγορευμένα και τα όπλα μαζικής καταστροφής είναι εκείνα της περιβαλλοντικής καταστροφής. Εναλλακτικά, μπορώ να προβλέψω ότι ένας κόσμος πυρηνικής σταθερότητας που προκύπτει από την ισοτιμία σε τέτοια όπλα, καθίσταται ασταθής λόγω της ανάπτυξης από ένα έθνος μιας προηγμένης τεχνολογίας ικανής να τροποποιήσει το περιβάλλον της Γης. Ή γεωφυσικά όπλα που θα μπορούν να είναι μέρος του οπλοστασίου κάθε έθνους. Όπως θα υποστηρίξω, αυτά τα όπλα είναι ιδιαιτέρως κατάλληλα για συγκεκαλυμμένους ή μυστικούς πολέμους.

Και σε ένα άλλο σημείο αναφέρει:

Το κλειδί για τον γεωφυσικό πόλεμο είναι η αναγνώριση των περιβαλλοντικών ασταθειών στις οποίες η προσθήκη μικρής ποσότητας ενέργειας θα απελευθέρωνε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες ενέργειας. Η περιβαλλοντική αστάθεια είναι μια κατάσταση στην οποία η φύση έχει αποθηκεύσει ενέργεια σε κάποιο μέρος της Γης ή στα περίχωρά της πολύ πάνω από το συνηθισμένο. Για να ενεργοποιηθεί αυτή η αστάθεια, η απαιτούμενη ενέργεια μπορεί να εισαχθεί βίαια από εκρήξεις ή απαλά από μικρά κομμάτια υλικού ικανά να προκαλέσουν ταχείες μεταβολές ενεργώντας ως καταλύτες ή παράγοντες πυρήνωσης. Ο μηχανισμός αποθήκευσης ενέργειας μπορεί να είναι η συσσώρευση στελεχών για εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια στη στερεά Γη ή η υπερψύξη των υδρατμών στην ατμόσφαιρα με αναβαθμίσεις που λαμβάνουν χώρα σε μερικές δεκάδες λεπτά. Οι επιπτώσεις της απελευθέρωσης αυτής της ενέργειας θα μπορούσαν να είναι παγκοσμίως, όπως στην περίπτωση της κλιματικής αλλαγής ή μιας περιφέρειας, όπως στην περίπτωση σεισμών τοπικά διεγερμένων ή αυξημένων βροχοπτώσεων.

Κοντά στο τέλος, ο MacDonald γράφει:

Οι ελλείψεις τόσο στη βασική κατανόηση των φυσικών διαδικασιών στο περιβάλλον όσο και στην τεχνολογία των περιβαλλοντικών τροποποιήσεων καθιστούν εξαιρετικά απίθανο η περιβαλλοντική τροποποίηση να είναι ένα ελκυστικό σύστημα όπλων σε οποιαδήποτε άμεση στρατιωτική αντιπαράθεση στο εγγύς μέλλον. Ο άνθρωπος διαθέτει ήδη πολύ αποτελεσματικά εργαλεία για καταστροφή. Τελικά όμως, άλλα μέσα από τον ανοιχτό πόλεμο μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την εξασφάλιση εθνικού πλεονεκτήματος. Καθώς ο οικονομικός ανταγωνισμός μεταξύ πολλών προηγμένων εθνών αυξάνεται, ίσως να είναι προς όφελος μιας χώρας να εξασφαλίσει ένα ειρηνικό φυσικό περιβάλλον για τον εαυτό της και ένα διαταραγμένο περιβάλλον για τους ανταγωνιστές της. Οι πράξεις που προκαλούν τέτοιες καταστάσεις μπορούν να πραγματοποιηθούν μυστικά, καθώς η μεγάλη παρατυπία της φύσης επιτρέπει την εμφάνιση καταιγίδων, πλημμυρών, ξηρασίας, σεισμών και παλιρροιακών κυμάτων ως ασυνήθιστες αλλά όχι απροσδόκητες. Ένας τέτοιος «μυστικός πόλεμος» δεν χρειάζεται ποτέ να δηλωθεί ή να γίνει γνωστός από τους πληγέντες πληθυσμούς. Θα μπορούσε να συνεχιστεί για χρόνια με μόνο εμπλεκόμενες δυνάμεις ασφαλείας να το γνωρίζουν. Τα χρόνια της ξηρασίας και της καταιγίδας θα οφείλονταν στην άσχημη φύση και μόνο μετά την αποστράγγιση ενός έθνους θα επιχειρείτο ένοπλη ανάληψη.

Aυτό δοκίμιο είναι ένα blue print των όσων διαδραματίζονται 50 χρόνια μετά, στις μέρες μας, βλέποντας καταστροφικούς σεισμούς να χτυπούν στοχευμένα χώρες που δέχονται “προειδοποιήσεις” ή τιμωρούνται όταν δεν πάνε με τα νερά των μεγάλων δυνάμεων, κυρίως των ΗΠΑ.

Όπως έχουμε ξαναπεί, ο γ’ Π.Π. πόλεμος πάει για… ‘Νόμπελ Ειρήνης’, αφού καταφέρνει να κρύβεται σε κοινή θέα, ορατός μόνο απ’ όσους δεν φοβούνται να τον δουν. Και δεν είναι αυτό το δοκίμιο το μοναδικό που αποκαλύπτει τα εδώ και δεκαετίες σχέδια να οπλοποιηθεί το περιβάλλον. Μόλις αναδημοσιεύσαμε το “Οπλίζοντας τη Μητέρα Φύση: Η Γέννηση του Καταστροφικού Περιβαλλοντισμού”, ένα βιβλίο σοβαρού και ειλικρινούς επιστήμονα, που μάλιστα έχει βραβευτεί για το έργο του.

Όσοι γνωρίζουν και δεν μιλούν, είναι απλά συνένοχοι σε αυτό το παγκόσμιο έγκλημα κατά ανθρώπου και πλανήτη, σε όποια βαθμίδα της “πυραμίδας” κι αν βρίσκονται.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε όλο το δοκίμιο: