Με πολλή καθυστέρηση δεκαετιών, φωτιές άναψε ο ΠΟΥ φέρνοντας στη δημοσιότητα το θέμα της ασφάλειας των γλυκαντικών και ειδικά της ασπαρτάμης
Όλα αυτά τα χρόνια που η ασπαρτάμη εισέβαλε στις καθημερινές μας διατροφικές συνήθειες, μάλιστα πολλές φορές βίαια εξαφανίζοντας τη ζαχαρίτσα σε όλες τις τσίχλες και καραμέλες με την υπογραφή οδοντιάτρων και διαιτολόγων, κάποιοι επιστήμονες έτρεχαν μελέτες κι έρευνες που έδειχναν την επικινδυνότητα του συστατικού, έχοντας συνδέσει το δημοφιλές τεχνητό γλυκαντικό με σοβαρά προβλήματα υγείας, όπως καρκίνο, καρδιαγγειακές παθήσεις, νόσο Αλτσχάιμερ, επιληπτικές κρίσεις, εγκεφαλικό και άνοια, καθώς και αρνητικές επιπτώσεις όπως εντερική δυσβίωση, διαταραχές της διάθεσης, πονοκεφάλους και ημικρανίες.
Όπως καταλαβαίνετε, τα εταιρικά συμφέροντα είναι τεράστια, και όταν οι εκπρόσωποι τους συμμετέχουν στους διάφορους οργανισμούς υγείας που καλούνται να λάβουν αποφάσεις για την καταλληλόλητα ενός προϊόντος, συνήθως αυτοί που κερδίζουν είναι οι εταιρείες, έχοντας και τα ΜΜΕ στο πλάι τους να καθησυχάζει το κοινό, και όπως γίνεται πρόσφατα, και τους «ελεγκτές γεγονότων».
Το ισχυρότερο, ωστόσο, επιχείρημα όλων όσων θέλουν να υπερασπιστούν ένα προϊόν, και που δυστυχώς χρησιμοποιείται κι από τους επίσημους οργανισμούς, είναι «τα ασφαλή όρια».
Έτσι έχουμε όρια αφάλειας στην κατανάλωση ενός προϊόντος όπως τώρα είναι η ασπαρτάμη, στη χρήση του πχ ενός κινητού ή wifi, που μπαίνει πλάι συνήθως σε εκείνα που κατηγοριοποιούνται ως «πιθανά καρκινογόνα».
Όμως πόσο λογικό και κυρίως επιστημονικό μπορεί να είναι κάτι τέτοιο;
Ας δούμε τι ισχύει με μια μπουνιά.
Αν κάποιος φάει μια μπουνιά στο πρόσωπο, θα είναι θανατηφόρα; Μπορεί κάποιος να βγάλει μια «επιστημονική» οριζόντια απόφαση, ότι η μπουνιά στο πρόσωπο είναι ή δεν είναι θανατηφόρα;
Η κοινή λογική θα πει: Εξαρτάται ποιος την ρίχνει και ποιος την τρώει.
Σύμφωνα με μελέτες, ο μέσος άνθρωπος χτυπάει περίπου το ένα δέκατο της δύναμης ενός μπόξερ. Οι μπόξερ μπορούν να παράγουν γροθιές περίπου της τάξεως των 1000–1500 psi (μονάδα μέτρησης πίεσης), οπότε αυτό σημαίνει ότι ο μέσος άνθρωπος (και μάλλον άνδρας) θα πρέπει να μπορεί να χτυπήσει γύρω στα 100–150 psi.
Ο λόγος που οι μπόξερ μπορούν να χτυπήσουν τόσο δυνατά είναι επειδή η τεχνική τους τους επιτρέπει να προσθέτουν το σωματικό τους βάρος στη γροθιά τους, χρησιμοποιώντας έτσι ολόκληρο το σώμα τους, κάτι που δεν γνωρίζει ο μέσος άνθρωπος που θα χρησιμοποιήσει μόνο τους μύες των ώμων και των χεριών του.
Όσο καλύτερη είναι η τεχνική και σε συνδυασμό με την ταχύτητα και την επιτάχυνση της γροθιάς, συν το βάρος, τόσο πιο ισχυρό το αποτέλεσμα.
Πως, λοιπόν, μπορεί κάποιος να αποφασίσει αν η μπουνιά στο πρόσωπο είναι ή δεν είναι θανατηφόρα; Αν ένα παιδάκι ρίξει μια μπουνιά σε έναν εκπαιδευμένο μποξέρ θα του προκαλέσει ζημιά; Θα την νοιώσει σαν χάδι. Αν ο μποξέρ ρίξει μια σε ένα παιδάκι; Μην πούμε και σε απλό άντρα ή γυναίκα; Οι πιθανότητες να το αφήσει στον τόπο στο παιδί αγγίζουν το 100%, στη δεύτερη περίπτωση για τη γυναίκα ίσως ελάχιστα λιγότερες, για τον άντρα περίπου το ίδιο.
Πάμε να δούμε τι λένε για την ασπαρτάμη οι υπερασπιστές:
Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα του Reuters για την απόφαση του ΠΟΥ που αναδημοσιεύσαμε, Από το 1981, η JECFA είπε ότι η ασπαρτάμη είναι ασφαλής για κατανάλωση “εντός των αποδεκτών ημερήσιων ορίων“. Για παράδειγμα, ένας ενήλικας που ζυγίζει 60 κιλά θα έπρεπε να πίνει από 12 έως 36 κουτιά αναψυκτικού διαίτης – ανάλογα με την ποσότητα ασπαρτάμης στο ρόφημα – κάθε μέρα για να κινδυνεύει. Η άποψή του έχει ευρέως συμμεριστεί από τις εθνικές ρυθμιστικές αρχές, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης.
Εντάξει, οπότε με 3 κουτιά αναψυκτικού το καλοκαιράκι, είναι εντάξει; Σε τι βάθος χρόνου; Γιατί απ’ όσο ξέρουμε οι μελέτες σε ποντίκια ή ακόμα και ανθρώπους γίνονται για περιορισμένο διάστημα, μάλιστα κάποιες που θέλουν καλά αποτελέσματα, είναι τόσο περιορισμένο, που πραγματικά είναι για γέλοια.
Αλλά μια στιγμή. Το “παράδειγμα” αναφέρεται σε κουτάκια αναψυκτικών. Τι γίνεται αν αυτό το ενήλικο άτομο που προσέχει τη σιλουέτα του και δεν τρώει ζάχαρη, καταναλώσει μέσα σε μια μέρα και μπάρες δημητριακών; Η ασπαρτάμη δεν περιέχεται μόνο σε αναψυκτικά light ή zero τύπου cola, αλλά και σε
τσίχλες, καραμέλες, δημητριακά, σιρόπια για καφέ, παγωτά, ζελέ χωρίς ζάχαρη, κρέμες και άλλα επιδόρπια χωρίς ζάχαρη, υποκατάστατα γεύματος, μπάρες, μπισκότα χωρίς ζάχαρη, κ.λπ., όπως και σε επιτραπέζια υποκατάστατα ζάχαρης και ορισμένα φάρμακα, όπως σιρόπια και καραμέλες για το βήχα.
Τι γίνεται, λοιπόν, αν μια κοπελίτσα των 45-50 κιλών καταναλώσει μερικές μπάρες σε μια μέρα, μασήσει κάμποσες τσίχλες φάει ένα ζελέ, πιεί και μερικά αναψυκτικά ή ακόμα τσάι χωρίς ζάχαρη που περιέχουν γλυκαντικά, κάποια μάλιστα ασπαρτάμη; Έχει κάνει κάποιος τη “σούμα”; Γιατί η κάθε εταιρεία θα πει ότι το προϊόν της είναι «εντός των ορίων».
Για να μην θέσουμε την ανατριχιαστική ερώτηση, τι γίνεται αν ένα παιδί που η μαμά του το “φροντίζει” να μην παχύνει και του δίνει τσίχλες και καραμέλες χωρίς ζάχαρη και τέτοια light προϊόντα; Τι αποτελέσματα θα έχει η «γροθιά» της ασπαρτάμης στην υγεία του μετά από μακροχρόνια χρήση;
Το ίδιο κόλπο-γκρόσο και με την ασύρματη τεχνολογία
Το πόση ακτινοβολία εκπέμπει ένα κινητό, συνήθως δοκιμάζεται και με την ευγενική συμβολή των υπηρεσιών άμυνας. Στις ΗΠΑ, τουλάχιστον. Οπότε καλείται ένας μαντραχαλάς των ειδικών δυνάμεων, σε μέγεθος Τζον Γουέιν, να κρατήσει στην κεφάλα του το κινητό για να καταγράψουν πόσο μέρος του εγκεφάλου καλύπτεται με ακτινοβολία.
Όμως πόση σε έναν μέσο ενήλικα, πόση σε έναν έφηβο και πόση σε ένα παιδί; Αδιάφορο, ο Τζον Γουέιν είναι “ασφαλής”, σύμφωνα με τις μελέτες τους.
Το ίδιο ασφαλές είναι κι ένα wifi, λένε, παρότι ο ΠΟΥ ακόμα “δεν ξέρει”, ακόμα ερευνά την ακτινοβολία της ασύρματης, τώρα και την 5G, ενώ έχει μπει εδώ και χρόνια στην κατηγορία “πιθανώς καρκινογόνα”. Ας πούμε ότι το ένα wifi σε ένα σπίτι είναι ασφαλές, τα 30 σε ένα διαμέρισμα μεγάλης πολυκατοικίας που το ένα χτυπάει πάνω στο άλλο, είναι; Στα πόσα καίγεται ο εγκέφαλος; Στα πόσα αρχίζει το Σύνδρομο Μικροκυμάτων ή αλλιώς Αβάνας;
Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη επινόηση για εξαπάτηση του καταναλωτικού κοινού, από εκείνη που αναφέρεται σε «ασφαλή όρια». Ο κάθε οργανισμός είναι διαφορετικός και συνήθως την πληρώνουν εκείνοι που έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία, οι ευπαθείς ομάδες και κυρίως παιδιά κι έφηβοι, χωρίς οι άλλοι να εξαιρούνται του κανόνα.
Μια απάτη, που μπορεί να είναι πραγματικά θανατηφόρα στο κεφάλι του καταναλωτή…